30 küsür yıllık meslek yaşamımda kaçıncı derbim doğrusu bilmiyorum. Sayısını unuttum. Ama bu süre zarfında öyle maçlara tanıklık ettim ki, kendimi şanslı hissediyorum. O zamanlar ‘özel’ günlerdi. Böyle sahalar falan da yoktu. Tozlu topraklı, çamurlu zeminlerde (İnönü, Vefa, Şeref Stadı gibi) top koşturmak kolay iş değildi. Top ağırlaşır, formalar ağırlaşır, konçlar ağırlaşır, kramponlar çamurun içinde kaybolurdu. Meşin yuvarlığı doğru dürüst süremezdiniz. Futbolcular, Avro- Dolar da almıyordu. Bugün her şey lüks. Tesisler, zeminler, formalar, toplar, tribünler. Avrolar, Dolarlar, arabalar. Yok, yok. Peki karşılığı var mı? Tartışmasız hayır. Kandırılıyoruz. Sakatlıklar ayyuka çıktı. Bu zeminlerde bu kadar aşırı sakatlıklar fazla değil mi? Hakemlerimiz kötü, teknik direktörler zayıf. ‘Yıldız’ olarak gelenler, bizim topçulardan beter. Yöneticiler profesyonel değil. İçlerinde kulüp nasıl idare edilir bilmeyenler var. İşte şimdiki futbolumuzun hali. Eskiler, alın teri dökerken bugün formalar ıslanmıyor. Ligin zirvedeki iki takım şampiyonluk yarışında yalnız kalmışlar. Maç önü; ne çoşku ne de heyecan gördüm. Her şey orta halliceydi. Önceleri böyle günlerde her yer bayram yerine döner, sokaklara, evlerin balkonlarına bayraklar asılırdı. Yalan mı?

Maç boyunca üstündü
Derbinin ilk bölümünde ezici bir F.Bahçe üstünlüğü vardı. Beşiktaş’ı hiç bu kadar ‘çaresiz’ görmemiştim. Volkan Bursa’da kaçırdıklarından sonra kendini affettirdi. Alper yıldızlaştı. Hakem Cüneyt Çakır’ın düdükleri, kartları tartışılır. Beck’in Volkan’a yaptığı bir hareket var ki, bana göre tartışmasız kırmızıydı. Pereira ikinci bölümde Nani’siz yapamadı. Portekizli’nin golüne söyleyeceğim bir şey yok. Ancak hocam Alper’i harcama. Ben olsam oyundan almazdım. Beşiktaş zaman zaman mücadelenin içindeydi. Beraberliği kovaladı diyebilirim. F.Bahçe kazandı, mutlu. Beşiktaş kaybetti, tedirgin.