Seviyorum bu başkanı. Neden? Çünkü oyuncularına da, taraftarlarına da hiç söz söyletmiyor. Seviyorum bu başkanı; yeri geliyor bağırıyor, alkışlıyor, soyunma odasına giriyor. Seviyorum bu başkanı; hesap soruyor, gündem değiştiriyor, önemli müdahaleler yapıyor. Seviyorum bu başkanı; Samandıra’ya, Caferağa’ya, Sinan Erdem’e, Burhan Felek’e gidiyor. Futbolcusunu, basketbolcusunu, voleybolcusunu, yüzücüsünü, atletini, boksörünü, kürekçisini bizzat yerinde izliyor. Seviyorum bu başkanı; çünkü yalnız futbola bağlı değil. Her branşa aynı seviyede yaklaşmaya çalışıyor. Var mı bir eşi, benzeri? Haydi söyleyin. Hangi başkan sabahın kör karanlığında kalkar da gider falanca yerdeki, miniklerin maçını, yüzme yarışlarını izler. Yıldırım, ekibiyle birlikte bunu hep yapıyor. İşte Fenerbahçe’nin bütün branşlardaki başarısının sırrı bu. Sporcular için Aziz Başkan iyi bir motivasyon.

Yıldırım önceki akşam Caferağa’da Fenerbahçe-Galatasaray bayanlar basketbol maçındaydı. Sarı - Lacivertliler karşısında Galatasaray bir ara oyunu dengeledi. Tribünde hop oturan, hop kalkan Aziz Yıldırım, F.Bahçe koçu Ratgeber’e eliyle ‘mola al’ işareti yaptı. Macar antrenör bunu fark etmedi ama menajer Didem Akın, başkanın işaretini görüp, hemen hocasını uyardı. İşte bu molanın ardından F.Bahçe farkı yeniden açmaya başladı. Kim yapar bunu? Kötü mü ediyor, hayır. Ayıp mı, değil. Oyun sonrasında yükselen alkışlar bayanlara mı yoksa Aziz Yıldırım’a mıydı acaba? Bana göre alkışların bir bölümü başkanaydı. Fenerbahçe, erkekler basketbolda Tofaş’ı deplasmanda yendi, yine voleybol liginde (erkekler) Ziraat Bankası’nı geçip final vizesini aldı. Dört dörtlük bir ‘cuma gecesi’ydi Sarı-Lacivertliler için. Başkan keyiflenmesin de kim keyiflensin...

Dün sırada futbol vardı. Önemli bir maçtı. Zirvede oynayanlar için her hafta zor. Heyecan, stres en üst seviyede. Fenerbahçe, Bursa önünde kaybettiği iki puanı lig sonunda arar mı, soru işareti. Benim görüşüm arayabilir. Fenerbahçe-Gaziantep maçları, içerde, dışarda iki taraf için de hiç kolay geçmemiştir. Unutulmayacak karşılaşma; Kadıköy’de Gaziantep 3-0 öndeyken F.Bahçe’nin 4-3 kazandığı maçtır. Mücadeleleri hep üst düzeyde olmuştur. Halen de öyle. Gaziantep bu yıl Tolunay Kafkas’la iyi bir hava yakaladı. Gerçi kupa yarıfinalinde ilk karşılaşmada Beşiktaş’a 3-0 kaybetti ama o gün Rüştü, kalesinde çok başarılıydı, yine de rövanş maçı farklı olabilir. Kadrolarında çok önemli isimler bulunuyor. Cenk, Olcan, Wagner, Popov gibi. Hedefleri olan bir ekip. Fenerbahçe de biliyorsunuz ki evinde kaybetmeme gibi bir özelliğe sahip. Biletler yine tükenmişti. Stattaki sevgi selini buradan ne kadar anlatsak azdır, görmeniz gerekirdi.

Maça hakemden söz ederek başlamak istiyorum. Hüseyin Göçek, son haftaların en başarılı ismiydi, bunu kimse inkâr edemez. Ama Göçek, dün gece formundan uzak göründü. Haydi 2 vermediği penaltı kararında (ikincisi çok netti) haklıydı diyelim ancak çaldığı olur olmadık düdüklerle, seyir zevki yüksek maçı sanki ‘sabote’ etti. Başlarda düdük çalmadığı pozisyonlara daha sonra faul vermeye kalkınca, iki ekip futbolcuları sık sık etrafını sardı, hesap sordu. Kartlarına sözüm yok fakat tansiyonu bu kadar yükseltmemeliydi.

Oyuna gelince; kıran kırana geçti. Top iki kale arasında gitti geldi. Pozisyonlar yok muydu; vardı ancak bunlara 18’in dışında tanıklık ettik. F.Bahçe’nin rakibine göre artıları daha fazlaydı. G.Antepli oyuncuların saha içindeki hareketlerini zaman zaman doğrusu ayıpladım. İkinci yarıda tek kale oynayan F.Bahçe karşısında, neredeyse 10 kişiyle savunma yapan bir G.Antep vardı. Ne kadar kanatlardan bindirme olsa da hiçbiri fayda getirmedi. Ancak tam her şey bitti, şampiyonluk yarışında büyük yara alındı derken sahneye Santos çıktı. 90+4. dakikada Stoch’un direkten dönen şutunu Brezilyalı futbolcu tamamladı. Topun filelerle buluşmasıyla da; ölüm sessizliğindeki Saracoğlu adeta yıkıldı. Ama bir gerçek var ki; o da alınan 3 puanın ne kadar sancılı olduğu…