\n

Bayram gene yazı günüme denk geldi, hoş geldi sefa getirdi ama bendeniz tuhaf bir ruh hali içindeyim. Kendimi bir 2. Dünya Savaşı filmindeymiş gibi hissediyorum. Bırakın dünyayı, ülkemde, neredeyse bir iç savaş sürüyor ve bizler, siz, ben, o gülüyoruz, eğleniyoruz, tatil planları yapıyoruz ve denizin okşayıcı sularında kulaç atıyoruz. \n

Bu hep böyle olmuş, bir yanda savaş sürerken bir yanda hayat sürüp gitmiş. Madem öyle, ben de başıma gelen tuhaf bir hikâyeyle bayramınızı kutlamak istiyorum. \n

Efendim, belli aralarla taşınmak benim hayatımın gerçeklerinden biri. O korkunç sıcaklarda da ev taşıyordum. Her zaman güvendiğim bir nakliyat şirketini çağırdım. Meğer bu işin de korsanları türemiş, bendeniz korsana çatmışım, hata bende, internette adam gibi araştırma yapmalıydım. \n

Neyse, hepsi yoksul Kürt çocukları, evime üşüştüler, çoğu çok genç, kitaplarım onları heyecanlandırdı. Hele Che Guevara’yla ilgili fotoğraf kitaplarını görünce, işi gücü bırakıp bir süre evimi kıraathaneye çevirdiler. Ses etmedim, buyurup baksınlar.\n

Evi taşıdık, ben yeni evimdeyim, sağ olsun dostlarım, öğrencilerim dört bir koldan işe giriştiler. Ve telefonum çaldı. Eski mahalleden bir arkadaşım, sesi titreyerek, “Işıl sana bir şey söyleyeceğim, mahallece seni üzmemek için söylememeye karar verdik ama bilmen gerek” dedi, iyice bir meraklandım: “Ne oldu, ne var?” Arkadaşım, “Senin çıktığın evin duvarlarına kocaman bir Che Guevara resmi yapılmış, altına Che diye yazılmış, hemen yöneticiye haber verdik, duvarları temizledi, haberin olsun.” Bir an dondum, benim eski ev yedinci katta, belli ki beni taşıyanlardan biri aşka gelmiş. Hemen resmin rengini sordum, “yeşil” dediler, “Tamam anlaşıldı” dedim, “bir masa ayağını boyamak için yeşil sprey boya almıştım, balkondaydı”. \n

Doğrusu ilk anda biraz telaşlandım, sonra oturdum, beni taşıyanlar içinde bu işi kimin yapmış olabileceğini düşünmeye başladım. Ve anımsadım, çok genç bir çocuk vardı ve arkadaşları benim anlamadığım bir dilde (Zazaca) onunla dalga geçiyorlardı. Dili bilmiyordum ama vücut dillerinden, genç çocuğun bozulmasından durumu anlamıştım. Ekip başını çağırıp, herkesi bir odaya toplamasını istedim ve tam bir öğretmen tavrıyla “insanlarla alay etmenin kötü bir şey olduğunu” beyan ettim. Öğretmen halimi sevmediğimi itiraf ediyorum. Onlar da “Abla sen üzülme, o bu alaylara alışıktır” deyip işlerine devam ettiler. Daha sonra o çocuk, paket kâğıtları üstüne, benim keçe uçlu kalemlerimi sormadan alıp, bir yığın resim çizmiş ve gururla bana gösterdi. Çizgileri gerçekten güzeldi, “Ne güzel çizmişsin” dediğimde, “Benim işim gücüm bu abla” dedi, “kâğıt kalem bulmayayım, hep resim çiziyorum. Bekâr odasında yapılacak başka hiçbir iş yok”.\n

Devam etmesini söyledim, gülerek yanımdan ayrıldı. Bunları anımsayınca birden canım sıkıldı, sprey boyayı bulan ve dayanamayıp evin dış duvarlarına ‘Che’ yazan oydu. Buna adım gibi emin olmuştum. \n

Nakliyat firmasını aradım, önce inkâr ettiler. İçlerinde kimsenin bunu yapmayacağını söylediler. Ben sorumluyu bulmalarında ısrar edip, telefonu kapadım. \n

Bekliyorum, çok geçmeden telefon çaldı, bizim ressam çocuk, karşımda hüngür hüngür ağlıyor: “Abla ben ettim sen etme… Abla ben yetimim, Şırnak’taki dört kardeşim benim gönderdiğim parayla geçiniyor. Abla yemin ederim dayanamadım, sprey boyayı elime aldığımda, aklıma gelen tek şey o oldu. Keşke yapmasaydım, keşke…” \n

Ne söyleyeceğimi bilemedim. Onu, yetim dört kardeşini düşündüm. Bekâr odaları, oralardaki yoksunluklar aklıma düştü. “Tamam” dedim. Sonra çocuk azarlar gibi, kendim de inanmadan “bir daha yapma” dedim. Telefonu kapadım. \n

Bu bayram, ellerinden “Che” yazmak dışında hiçbir şey gelmeyen çocukları düşünüp bir derin soluk alın, derim. \n

Neşeli, şenlik dolu bayram günleri hepimizin olsun.\n

\n

Not: Bu hikâye tam bir kısa film hikâyesi, şimdiden talipleri çıktı. Belki bir film olup karşınıza gelir, duvarlarına Che resmi çizilmiş bir yazar ve çok güzel resimler yapan bir gencecik oğlan çocuğu…\n

\n\n