\n\n\n

Bayramınız şenlikli ve neşe dolu geçsin. Hoş geldiniz, sefalar getirdiniz, buyurun bayram şekeri niyetine, bir küçük hikâye, elimizden gelen budur.\n

Küçükkuyu, Kadırga kıyılarında Medine’yi tanımayan yoktur. O yaşlı bedenini sürükleyerek avucunun içi gibi bildiği bu kıyılarda, o motelden öteki motele koşturur durur. Ağzında diş kalmadığı için gülünce yüzünde derin bir boşluk oluşur, konuşurken kelimelerinin çoğu anlaşılmaz. \n

Medine, sürekli büyükçe bir çuval taşır. Çuvalın içinde bir iki kilim, birkaç tane de kilimden yapılmış heybe vardır. Kilimleri motel sahiplerinin kızgın sesine aldırmadan bir çırpıda motel sakinlerinin önüne serer. Ve hiç bitmeyen bir yalvarma tutturur. \n

Bu kıyılarda onun gibi satıcı görülmemiştir. Önlerine kilim açılan yabancılar, çoğu zaman o sussun diye parayı bastırıp, istemedikleri halde bir kilim ya da bir heybe alıverirler. Canı daha önce yananlar ise Medine uzaktan görüldüğünde hemen motellerin kapalı alanlarına doğru ilerlerler. Medine’nin belleği pek kuvvetli değildir ya da işine geldiği için yüzleri unutuverir. \n

Medine için bütün kadınlar gelin, bütün erkekler damattır. “Gelin, hadi alıverin şunu” diye söze başlar. Kilimlerin çoğu son derece kötü dokunmuştur. Hep aynı örnek yinelenip durur. Ama Medine, bunun pek farkında değildir. El emeği göz nuru kilimlerini beğenmeyenlere şaşıp kalır. Onları şiddetle küçümser, el işinden anlamadıklarını söyler. Yanlarından öfkeyle söylene söylene ayrılır: \n

“İnsanoğlu değil mi nankör! Kıymet bilmez!” \n

Medine, Kaz Dağı’ndaki Yörük köyünden her sabah üşenmeden minibüse biner, kıyıda iner. Bütün bir yaz mevsimi bu böyle sürer. Gün sektirmez. Kimi zaman yanına torunlarından birini alır. Torun, işin acemisi olduğundan Medine, onu sık sık azarlar. Satışını beğenmediğini açıkça söyler. Bu nedenle torunlar genellikle başları önlerinde Medine’nin ardı sıra motelleri dolaşıp dururlar. Bu dolaşma gün batımına kadar sürer. Gün battıktan sonra Medine, kıyıda oturup günlük hasılatı hesaplar. Hasılat iyiyse toruna üç beş kuruş uzatır. Parayı kapan torun, kıyıdaki macuncuya koşar. Hem ninesine, hem kendine birer tane macun şekeri alır. Macun şekerini sündüre sündüre yerler. Sonra köye doğru yollanırlar. \n

Medine, ne yaşını doğru dürüst bilir ne de torunlarının adlarını. Bildiği tek şey dört gelininin bütün bir kış boyunca dokuduğu kilimleri satmak zorunda olduğudur. Gelinlerinin kıyıya inmeleri söz konusu bile değildir. Çünkü onlar gençtir, güzeldir. Kıyı da, moteller de genç ve güzel kadınlar için çeşitli tuzaklarla doludur. Ama saçı ağarmış, dişleri dökülmüş Medine için hiçbir sakınca yoktur. Medine bir kocakarıdır. Kaynanası da uzun yıllar aynı işi yapmış, o zamanlar Medine kadınlığının keyfini sürüp sadece kilim dokumuştur. Kaynana ölmüş, sıra ona gelmiştir. Şimdi onun bu görevi aksatmadan yapması gerekmektedir. Yapar da.

Bilmeyen Medine \n

\n\n\n

■ Baştarafı Arka Sayfada\n

\n

Medine’nin eline genç yaşta ölen kocasından sonra erkek eli değmemiştir. Tarlada aslanlar gibi çalışmış, kilim tezgâhında herkesin bir haftada yaptığı işi iki günde yaparak yörenin en çok kilim dokuyan kadını unvanını kazanmıştır. Dört oğlunu da kendi büyütmüş, kendi eliyle evlendirmiştir. Dört oğluna dört ev yapmıştır. \n

Şimdi oğulları, gelinleri Medine’ye “artık sen çalışma” demişlerse de Medine çalışmadığı zaman ne yapacağını bilemediğinden kilim çuvalını sırtına vurup yollara düşmüştür. Medine’nin tek şikâyeti sızım sızım sızlayan kollarıdır. Ne yapsa ne etse fayda etmemiştir. Bu yaz herkeslerden habersiz, kalın giysilerini çıkarıp kolunu kumun içine sokmuştur. İyi de olmuştur. Ağrıları azıcık kalmıştır. Medine, gelecek yaz kollarını kuma daha çok sokmaya karar vermiştir. İşte çat orada çat burada sürekli koşturup duran Medine böyle biridir. Yerinde duramayan biri. Yaşlılığı kabul etmeyen biri. Torunlarına satış yapmayı öğreten, onları sürekli azarlayan biri. Kolları sızım sızım sızlayan biri. Okuma yazması olmadığından bu hikâyeyi okuyamayacak biri.