25 Kasım bütün dünyada “Kadına Yönelik Şiddete Karşı Uluslararası Dayanışma” günü, ben derim ki, bu coğrafyada günün adı: Güldünya olsun…

Ve o, kendi hikâyesini bizlere anlatsın: “Elimde bir kâğıtla kalemim olsaydı, oğlum Umut’u çok özledim, diye başlardım sözlerime. Ellerinden ayaklarından doya doya öper, kokusunu yüreğime çekerdim. Şimdilerde kocaman olmuştur, ‘kime anne diyor’, ‘kim onun saçlarını okşuyor’ bilemem ki…

Okumayazma öğrenmiştir, top da oynuyordur, ona top alan var mı, bilemem ki…

Annesinin adının Güldünya olduğunu biliyor mu? Annesinin tek suçunun âşık olmak olduğunu bilmesini isterim. Aşk yüreğini yumuşatır mı, beni bağışlar mı? Dayılarını bağışlar mı?

Şego aşiretinin kadınları, derlerdi bizlere. Aşiret töresinde bağışlanmaz bir suç vardı: Âşık olmak. Ama olmuştum işte, sevmiştik birbirimizi, suçlu suçlu sevmiştik, çünkü o amcamın kızının kocasıydı ama sevmiştik işte. İkimizin de yüreğine bir kor düşmüştü, birbirimizden başkasını görmez, bilmez, duymaz olmuştuk.

Sonra Umut’um, sen düştün rahmime. Seni içimde kıpır kıpır dolanırken, en çok da akşam vakitlerinde hayaller kurdum.

Babanla bir otobüse binip kimselerin bizi bulamayacağı bir yere kaçtığımızı gördüm o hayallerde, babanın bir iş kurduğunu, seni kucağımıza alıp uyuttuğumuzu gördüm. Ben de seninle uyurdum.

Çığlıklar, çığlıklar, töremiz böyle yazar Umut’um, çığlıklar başladı. Karnım büyüdükçe düşmanlık başladı, karnım büyüdükçe hayaller paramparça oldu, önce babanın ölüm fermanı ilan edildi. Elinden bir şey gelmedi, tek çaresi kaçmak, saklanmaktı, ferman çıkmıştı bir kere. Kaçtı. Tek umudum sen kalmıştın, sen içimdeyken benim ölüm fermanım beklerdi Umut’um.

Baban gitti, beni de İstanbul’a gönderdiler, amcamın evine. Evde sanki bir vebalıydım, kimseler benimle konuşmazdı, yengelerim yemeği bana uzatırken, yüzlerini başka yana çevirirlerdi. Ölmek istemiyordum Umut’um, seni doğurmak, seni büyütmek, en çok da sana babanı anlatmak istiyordum. Bildiğim tek umut, polisti; bir gün evden kaçtım ve polise sığındım. Titreyerek, senden güç almak için karnıma bastırarak, anlattım her şeyi, ‘ölmek istemediğimi’ söyledim onlara, polis köydeki babamı aradı, o da benim, eskiden köyümüzde imamlık yapan Alaattin Amca’ya verilmemi söyledi. Bir mal gibi gittim onların evine ve az sonra sen doğdun!

Kardeşlerimin başını yaktılar Umut’um, onları beni öldürmeye tayin ettiler, Umut’um. ‘Gidip kardeşinizi vurun’ dediler. Emir verdiler. ‘O kahpeyi öldürmeden köye dönmeyin’ dediler. ‘Dönerseniz bilin ki, sizi tükürük yağmuruyla boğarız’ dediler. Bunlar olurken ne annemin, ne bacılarımın, ne birlikte gülüp oynadığımız eltilerimin, kuzenlerimin bir damla bile yaş akmadı gözlerinden, belki de aktı, böyle dediler, töre böyle gerektirir dediler.

Sonra geldiler, seni köye yollayıp beni Bursa’ya götüreceklerini söyleyip evden çıkardılar, yolda canlarım ciğerlerim, ağabeyim, küçükken kucağımda salladığım güzel gözlü kardeşim, arkamdan ateş ettiler, yüzüme karşı ateş edemediler, edemediler.

Ölmedim Umut’um, bacağımdan yaralı hastanede yatarken seni getirdiler yanıma, Allahıma binlerce dua ettim. Yıllar, aylar sonra yeniden hayal kurdum, seni almışım kucağıma, güzel bir eve giriyoruz Umut’um, ben tıpkı Alaattin Amca’nın torunu gibi temizliğe gidiyorum, sana küçücük, pırıl pırıl parlayan pabuçlar alıyorum, seni televizyonda gördüğüm gibi o atlıkarıncılara bindiriyorum.

Olmadı Umut’um, geldiklerinde hastane sessizdi, daha sabah olmasına çok vardı, gelenler kardeşlerimdi, kapıdakilere ‘refakatçiyiz’ demişler, odanın kapısı açıldı, bu kez arkadan değil, yüzüme karşı ateş açtılar, onlar kardeşlerimdi, töremiz böyle buyurmuştu, o an öldüm.

Seni bir daha kucağıma alamadım, seni öpemedim. Beni öldürdüler Umut’um.”

***

Güldünya, sözlerini söyleyip gitti, şimdilerde kardeşleri İrfan Tören müebbet, Ferit Tören de 23 yıl 4 ay hapis cezasıyla cezaevinde ve Umut’un yıllarca kaçak yaşayan babası da 14 Kasım 2011’de Sultanbeyli’de öldürüldü.

Bütün bunlar oldu.

Bitlis’in Mutki kazasına bağlı Erişler köyünde, Şego aşireti, annesinin Umut’a ninni söylemesini çok gördü. Töreydi, dediler, böyle yazılmış.

Töre, adın lanet olsun!