Merhaba, bugün koskoca bir yılın son günü, şöyle derin bir nefes alıp arkanıza yaslanın ve bırakın kötü düşünceler, tıpkı teflon bir tavada, yağın kayıp gitmesi gibi sizi terk etsin. Bu teflon tava örneğini bir terapi seansında öğrendim.
Ve kendinizi bir deniz kıyısında, dalgaları izlerken düşünün. Dalgalar şiddetle gelir, yumuşar ve biter. Hayat gibi. Hiçbir şey, sizden ve hayatınızdan önemli değildir.
Bugün hayata teşekkür edin. Yeni bir yılın başlangıcı için, acılar ve sevinçler için. Mutlu olduğunuz anlar için, teşekkür edin.
En güzel elbisenizi giyin, torunlar, arkadaşlar için değil, kendiniz için. Sevdiğiniz takıları takın ve saat on ikiyi bir geçe, sadece hayat için kadeh kaldırın!
Kötü anılar kayıp gitsin dedik ya, bu yıl içinde yaşadığınız güzel anları düşünün. Bir doğum, kalabalıklar arasında haykırılan bir özgürlük çığlığı, kalbin aşk denilen o heyecanla yeniden atmaya başlaması, F tipi cezaevinden gelen bir mektup, sevdiğiniz birinin tahliye edilmesi, uzun zamandır küskün olan o çiçeğin birdenbire coşması, etkileyici bir sergiden çıkarken dudaklarınızdaki o gülümseme, nergis çiçeklerinin kokusu, sizi ağlatan bir filmden sonra içtiğiniz acı kahve, dostlarla yapılan muhteşem geyikler, briç oyununda gümüş madalyonu kazanmanız, deniz mahsulleriyle donatılmış bir sofra, emekli olduğunuzun farkına vardığınız ilk sabah, eski bir aşkı anımsatan şarkı...
Ve yeniden umut!
Güzel günlere dair.
Bütün siz sevgili okurlarıma...

Not: Hepinize kart atmam mümkün değil, ama en sevdiğim ressam Miro’nun bir resmiyle, sizleri selamlıyorum. Resmin adı “Güneşe Bakan Kadın”. Bu arada bendeniz kendimi Kaz Dağları’na vuracağım, Kaz Dağları büyüsünü de artık yeni yıla anlatırım.