Lisenin son yılını Doğubeyazıt’ta okumuştum. Henüz 12 Eylül darbesi olmamıştı.

Doğubeyazıt’ta Kürt özgürlükçü fraksiyonu Özgürlük Yolu etkindi. PKK diye bir şey o sıralarda yoktu. Apocu denilen, parka giyen, asker tıraşlı birtakım insanlar vardı.

Kent, kasaba merkezlerine giremiyorlardı. Bizim okuduğumuz liseye alınmıyorlardı.

Yıl 1979.

Otuz yıldan fazla zaman geçmiş.

Kürt sorununda, farklı görüşleri savunan örgütler erimiş, dergiler, gazeteler çıkartarak görüşlerini savunanlar, kitaplar yazanlar yıllar boyunca hapislerde tutulmuş.

Sonunda Kürt sorunu, terör örgütünün eline geçmiş.

Bölgede de, Meclis’te de, yurtdışında da sorunu yönlendiren onlar olmuş.

Fikirleri yasaklamışsınız, fikirleri hapsetmişsiniz ama silahları hapsedememişsiniz.

***

Gerçekte, bunca yıldır sürüp giden bir mücadeleye karşın, etnik bir çatışmanın doğmamış olması, Kürt vatandaşla terörist gibi bir ayrım yapılması, Kürt-Türk çatışmasının doğmaması, Türkiye’de devletin terörle mücadelede başarılı olduğu şeklinde yorumlanabilir.

Bu mücadele, ordunun yöntemleriyle, sıkıyönetimle, olağanüstü halle yıllar boyunca idare edildi.

Sonra terörle, “terörün yöntemleriyle mücadele etmek” gibi bir yöntem benimsendi. Özel timler, korucular, derin devlet denilen birtakım oluşumlar bölgede terör estirdi.

Böylece, terör örgütünün lojistik desteğini kırdı.

Halk örgütten ne kadar korkuyorsa, güvenlik güçlerinden de o kadar korkar hale geldi.

***

Sonra bu yöntemlerden de vazgeçildi. Olağanüstü hal kaldırdıldı. Terör örgütüyle savaşacak, gerilla tipi örgütlenmeler dağıtıldı. Geçmişteki faili meçhuller araştırılmaya başlandı. Hatta bölgenin efsane askerleri hakkında soruşturmalar, davalar açıldı. Bazıları hapse atıldı.

Demokratik açılım, Kürt açılımı gibi projelerle etnik talepler yerine getirilmeye, örgütün siyasi uzantısı olarak görülen partiyle görüşmelere hatta sonunda doğrudan örgütle görüşmelere başlandı.

Bu açılımın sonucu, taleplerin yerine getirilmesinden başka ne olabilir?

Yani bu açılımların sonunda, örgütün silahlarını bırakıp, devletin istediklerini yaparak bir barış sürecine girmesini beklemek fazla iyimser olmaz mıydı?

Açılım heyecanı sürerken, o günlerde, bu safiyetin çok daha vahim sonuçlar vereceğini söylemiştim.

Çünkü demokratik açılım dediğiniz zaman, karşınızda kim varsa onun taleplerinin tamamını tartışmaya açmışsınız demektir. Ve bu tartışmanın sonunda, yalnızca sizin istediğiniz kadarını vermekle tartışma bitmez.