Yıllar önce Bosna’dan her gün sivillerin ölüm haberleri gelirken MTV müzik kanalı bir yayın yapmıştı. Orada ölen herkesin adları ekrandan akıyordu. Liste bitmiyordu. Dakikalarca...

O zaman milyonlarca insan, belki olup bitenden haberi bile olmayan pek çok genç insan ilk kez gerçeği fark etti.

Orada, yanı başlarında her gün küçük haber olarak gördükleri ölümlerin yalnızca birer sayı değil, birer isim, birer insan, arkalarında aileler, çocuklar, eşler, sevgililer, arkadaşlar ve bir hayat bırakan insanlar olduklarını belki o zaman anlayabildiler.

Konuşmalar, görüşmeler, tartışmalar, anlaşmalar devam ederken orada her gün insanlar dürbünlü tüfekli nişancılar tarafından öldürülüyordu. Çocuklarına süt almaya giderken...

***

Aslında her gün yıllardan beri bu ülkenin çocuklarının ölüm haberleri geliyor. Bir gün bir, bir başka gün iki, bir başka gün dört... Hemen her gün bir yerde şehit cenazesi kalkmıyor mu?

Belki ancak bir günde çok sayıda insan ölünce dehşetin farkına varıyoruz.

Şimdi neler yapılması gerektiğini böyle tartışmanın fazla bir anlamı var mı?

Askerleri, istihbaratı suçlamanın?

Hükümete, muhalefete çatmanın?

Amerika’nın, Suriye’nin, Irak’ın bu işlerin arkasında olduğunu anlatmanın?

İşgal ettiği yerlerde her gün kendi çocukları ölen Amerika mı acımızı dindirmek için yardım edecek?

Bunca yıldır bunların hepsi konuşulmadı mı?

O sınıra yeni bir Çin Seddi de yapılsa, tuzağa, pusuya, tezgâha hiçbir seddin fayda etmeyeceğini herkes bilmiyor mu?

***

Belki de, uluslararası çıkarların, çocukların hayatından her zaman daha değerli sayıldığını ama tarihin bize bu gerçeği söylemek yerine kahramanlık hikâyeleri anlattığını konuşmanın zamanıdır şimdi...