Aşk ne zaman bir pazarlama malzemesi oldu?

Ve bu sözcük nasıl oldu da hayatın her alanında sürekli kullanılır hale geldi?

Son yıllarda çıkan kitaplara, şarkılara, filmlere bakın pek çoğunun başlığında mutlaka “aşk” var.

Sosyal medyada herkes bir biçimde “aşk”tan söz ediyor.

Mevlana’nın, Yunus Emre’nin sözleri bile buna göre alıntılanıyor.

Magazin eklerine bakarsanız, bütün ünlüler sürekli “aşk” yaşıyor, “yeni bir aşka yelken açıyor”, “aşkını terk ediyor”, “aşka vakti yok” veya “aşk tazeliyor.”

Ortalık, elinde okla gezen melek figüründen geçilmiyor.

Herkes birbirine “aşkım” diyor.

***

Yoğurt reklamından çikolataya, bankadan çamaşır makinesine, banyo seramiğinden dondurmaya kadar aklınıza ne gelirse aşkla ilgili bir sloganla satılmaya çalışılıyor.

Genel bir sevgi yoksunluğunun getirdiği bir sonuç mu bu acaba, yoksa yaşanan sıkıntılardan kaçmanın ve hayallere sığınma isteğinin sonucu mu?

Eski aşk şiirlerinin yerini, aşk hakkında fetva veren kitaplar, aşk hakkında sloganlar almış durumda.

Herkes âşık olmak mı istiyor?

Aşk sözcüğünü görünce gidip o gofreti yeme ihtiyacı mı duyuyor insanlar?

***

Gerçi sosyal medyadaki “özlü sözler”e, eskiden sakızlardan çıkan türden aforizmalara bakılacak olursa pek “mutlu aşk” yok ortalıkta, ama nedense arayış devam ediyor.

Yapılan röportajların çoğunda, ister bilim adamı olsun ister politikacı, ister yazar, ister oyuncu, başlık hep aşk üzerine...

Pazar eklerini açtığınız zaman ortalık “aşk”tan geçilmiyor.

Ama bunca fazla kullanımdan sonra sözcüğün içi giderek boşalıyor doğal olarak.

Olmayan bir şeye duyulan özlem mi bu yoksa?

Ama en azından kızarmış sucuk veya deterjanla bağdaştırılmasa...