Biz gerçekleri sevmeyen bir toplumuz.

Boşuna, “doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlar” diye atasözümüz yok...

Çocukken yemin ederken bir ayağımızı kaldırırdık...

Çocukluğumuzdan beri hep doğru, dürüst olmamız gerektiğini söylerler ama hepimiz içten içe bilir ve görürüz ki doğru söylemek pek öyle hayırlı bir şey değildir.

Çünkü bu ülkede gerçek, “güçlü olana göre” değişir. Ve güçlü olana göre gerçeği yorumlayan her zaman bir adım önde gider.

Tersini yapanın başına gelenleri de hepimiz gayet iyi biliriz.

Edebiyatımız, sinemamız, tiyatromuz, komedimiz, karikatürümüz hep bu gerçeği dile getirip otoriteyi karşısına alan vatandaşın başına gelenleri anlatır.

***

Çocukken ailenin, yakın çevrenin, mahallenin, öğretmenlerin gözüne girmek isteriz.

Bizde kendi düşüncelerini dile getiren, kendi karakterini savunan, her söylenene hemen boyun eğmeyen çocuk sevilmez.

Aile eğitimimiz, “terbiye” dediğimiz şey de, okul eğitimimiz de, bize söylenenleri sorgulamadan kabul etmek ve büyüklerimizin dediklerini harfiyen yapmak anlamındadır.

Biz çocuklarımızın, sevgililerimizin, kocalarımızın, karılarımızın iki yüzlü olmasını tercih ederiz. Bize yalan söyleyip başka şeyler yapmalarına göz yumarız. Gerçekle yüzleşmek yerine tozları halının altına süpürmeyi seçeriz.

Gerçek düşüncelerini açıkça söyleyen insanları küstah, terbiyesiz, saygısız, patavatsız diye niteleriz. En iyi olasılıkla onları garip, değişik, uçuk buluruz...

***

İş hayatımız da çok farklı değildir aslında. Patronun, müdürün, amirin suyuna giden, gerçek düşüncelerini söylemek yerine onun düşüncelerini allayıp pullayanın yükseleceği en azından koltuğunu koruyacağı kabullenilmiş bir şeydir.

“Ya olduğun gibi görün ya göründüğün gibi ol” desek de hepimiz bunun pek iyi bir fikir olmadığını biliriz.