Artık her gün bir, iki kadının kocası, ayrıldığı sevgilisi, şusu busu tarafından tepelenmesi, ağzının burnunun kırılması ve hatta öldürülmesi sıradan haber haline geldi.

Kadına karşı şiddeti engellemek için “elektronik kelepçe uygulaması”na geçilmesi düşünülüyormuş. Bana sorarsanız bu adamlara değil elektronik kelepçe, elektrikli sandalye uygulamasına da geçseniz fazla bir şey elde edileceğini sanmam.

Ama elektronik kelepçe uygulaması bir başlarsa kabağın bizim başımıza patlaması an meselesidir.

Hazır takmışken yazar, çizer milletine de birer kelepçe takılması gündeme gelebilir.

Böylece hem “halkı kin ve düşmanlığa tahrik” etmeleri engellenir, hem “devlete karşı yazıyla şiddet” uygulayamazlar.

Ayrıca bu elektronik kelepçeye bir çip takılarak bunların ne yazdığı, hatta ne yazıp sonra sildikleri, ne yazmaya niyetlendikleri de doğrudan takip edilebilir.

Sonradan inkâr edemezler, çip çıkartılıp bakılınca, “yok bunu sonradan koydunuz, virüs gönderdiniz” gibi bahaneler bulamazlar.

***

Basılmamış kitabın yasaklandığı ülke olarak yazarlara elektronik kelepçe takmamız fazla yadırganmaz. Belki AB ilerleme raporlarında bir iki satırla durum tespiti yapılır, o kadar.

Hatta onlara da “Bakın artık gazetecileri, yazarları hapse atmıyoruz, sabaha karşı gözaltına almıyoruz, evlerinde güzel güzel yazıyorlar, üstelik evlerinde oturup devlete masraf da çıkartmıyorlar” diye açıklama yapılabilir.

Başımıza neler geleceğini düşünen sevgili yayın yönetmenimiz de geçenlerde hepimize bir not gönderip yazılarımızı fazla uzatmamamızı, olabildiğince kısa tutmamızı rica etti.

Gerçi bazı gazetelerde neredeyse tam sayfa yazanlar var.

Artık kelepçe uygulamasından sonra ne yaparlar, kaç sayfaya çıkartırlar bilemiyorum.