Eğer kanun teklifi yasalaşırsa Fransa’da, “Ermeni soykırımı yapılmadı” diyenler 1 yıl hapis ve 45 bin Avro para cezasına çarptırılacaklar.

Böylece Türkiye, uluslararası bir mahkeme onaylamamasına rağmen “soykırım” suçu işlemiş kabul edilecek.

Başbakan, Fransızlara kendi geçmişlerini ve işledikleri suçları hatırlatırken Dışişleri Bakanı da ilişkilerin zedeleneceğini söylüyor.

Davutoğlu, “Ben gittiğimde bunu inkâr edersem tutuklanacak mıyım” diye de sormuş.

Fransa zaten soykırımı kabul etmiş bir ülke. Gazetelerinde, televizyonlarında bu konudaki haberlerde “soykırım” sözcüğü kullanılıyor ve zaten kamuoyunda bu konuda neredeyse kesin bir kanaat var.

Fransızlarla ilgili tarihi gerçekleri açıklamak bir işe yarar mı?

Bence hiçbir işe yaramaz. ABD, Fransa, Almanya, İngiltere gibi ülkelerle ilgili tarihe geri gitmeye gerek yok ki... Bugüne bakmak yeter...

***

Bu tür konularda, tarihi gerçeklerden çok sizin onları nasıl anlattığınız ve karşı taraflara nasıl kabul ettirdiğiniz önemli.

Türkiye ne Ermeni meselesinde ne de Kıbrıs konusunda kendi tezlerini yıllardan beri kabul ettirebiliyor. ABD de dahil bütün bu ülkeler, bu konuları işlerine geldiği an kullanmaya devam ediyorlar.

Türkiye bu konularda uluslararası kamuoyu oluşturmayı asla başaramadı. Bırakın uluslararası kamuoyunu, kendi tezleri konusunda kendi aydınlarını bile ikna edebilmiş değil.

Ermeni olaylarıyla ilgili kitap basılamıyor bazı ülkelerde. Basılsa satılamıyor. Bu konuda Türkiye’nin tezlerine yakın belgeler ya da kitaplar yayımlayanların başına neler geldiği de biliniyor.

***

Burnumuzun dibindeki Kıbrıs’ta yaşananlarla ilgili ne yaptık? Orada Rumlar çoğunluk olduğu, yıllar süren bir yok etme politikası izledikleri halde savaştan sonra “mağdur” taraf olup bütün dünyanın desteğini almadılar mı?

Üstelik nasıl bir “mağduriyet” ise bugün Rum kesimi, AB üyesi ve dünyanın en zengin toplumlarından biri.

Türkiye bu konuda, son dakikada topu kalesinden çıkarma, ticari ilişkileri gündeme getirme gibi taktiklerle yazık ki fazla bir sonuç elde edemez. Bu olsa olsa bazı şeylerin bir süreliğine ertelenmesini sağlar.

Bu konularda Türkiye’nin kendi tezlerini yeniden gözden geçirmesi ve en azından bundan sonra ortaya çıkaracağı tezleri zikzaklar çizmeden ve kararlı bir biçimde savunması gerekir.

Yoksa uluslararası ilişkilerde tarihi gerçeklerin ortaya çıkarılmasının samimi bir gerekçe olduğuna inanmaya devam ederiz.