Dersim’le hesaplaşıyoruz ama Sivas’la hesaplaşamadık.

Dava zamanaşımına uğradı.

Uğramasa ne olacaktı?

O günü hatırlayalım.

Binlerce kişi, saatlerce aynı meydanda bağırıp çağırıyor. Bir oteli kuşatmışlar. Sonra da oteli ateşe veriyorlar, içeri girip eşyaları dışarı atıyorlar.

Bir linç yaşanıyor. 35 insan hayatını kaybediyor.

Orada bulunanlar tarafından 35 insan göz göre göre katlediliyor.

Polis orada, asker orada, yetkililer orada.

Kimse bu duruma engel olmuyor.

***

Yıllar geçiyor. Davalar açılıyor. Binlerce insan var meydanda. Çoğu birbirini tanıyor. En azından göz aşinalığı var. Kamera kayıtları var. Bir anda, bir dakikada, bir saatte olan bir katliam değil bu. Saatler süren bir olaydan söz ediyoruz.

Günler öncesinden bu kışkırtmanın fitilini ateşleyenler, yazılar yazanlar, bildiri dağıtanlar...

Yani?

Yani gizli saklı bir şey yok. Gizli saklı kimse yok. Gizli saklı ne idüğü belirsiz terör örgütü yok.

Telefon dinlemeye, bilgisayar çıktısı almaya filan gerek yok.

***

Orada askeriyle polisiyle gelip güya tedbir almış olan devlet, o katliamı önleyememiş. O katliamı yapanlardan mahkemede nasıl hesap soracak?

O kentin yöneticilerini, güvenlik güçlerinin başındakileri çağırıp bir şey soran oldu mu?

Olmadı. Firarda denilenlerin aslında bir yere gitmeyip yıllarca normal hayatlarını sürdürdüğü ortaya çıkmadı mı?

Bütün bunlar öyle 1930’larda filan olmadı. 1993’te oldu.

Tarihçilere, gizli tanıklara filan da gerek yok.

Herkes herkesi tanıyor, biliyor.

Zamanaşımına kala kala ikisi firari 7 sanık kalmış.

Zamanaşımı olmasa ne olacak?

Her şey ortada. Herkes ortada.

Ölenlerin kimliği, düşünceleri, kişiliği ne kadar belliyse öldürenlerin de belli.

Zaten sorun da bu. Zamanaşımı değil.