Aile içi şiddet geçmişte de bu denli fazla mıydı? Yoksa o zaman insanların sesi çıkmayıp bu işler aile içinde mi kalıyordu? Basına bu derece yansımıyor muydu?

Aile büyükleri, hatırı geçenler bazen araya girip “koca” denilen bu garip adamların kulağını mı çekiyordu?

Yoksa kadınlar, çocuklar bu şiddete katlanıp sessiz sessiz oturuyorlar mıydı?

Ve acaba şu an bildiklerimizin, cinayete dönüşen felaketlerin dışında ne çok olay yaşanıyor?

Kadın dernekleri yıllardan beri tehlikenin altını çiziyor, yasalar değiştirilmeye çalışılıyor, güya koruma önlemleri alınıyor ama yine ne töre cinayetlerinin ne de aile içi şiddetin önü alınamıyor.

***

Sahiplenme, “ya benim olursun ya toprağın” mantığı, kız çocuklarının hâlâ ailenin, kadınların hâlâ kocanın “malı” gibi görülmesi öyle kolay aşılacak bir şey değil.

Bu konuda olup bitenlerin sosyal boyutunu, rollerin değişiminin, göçlerle, yeni toplumsal ilişkilerle değişen kadın-erkek ilişkisinin, evliliğin getirdiği sorunları, ekonomik sıkıntıların etkisini belki sosyologların çalışmaları bir anlamda açıklayabilir.

Yasalar yeniden değiştirilip özellikle töre cinayeti, namus cinayeti adı altındaki şiddete çok ağır cezalar da getirilebilir. Ama bütün bunlardan önce psikiyatrların, toplumdaki bu derin sahiplenme anlayışına karşı bir şeyler yapması gerektiğini düşünüyorum.

***

Şu, “beni yak kendini yak” anlayışının, hâlâ modern pop parçalarında bile açıkça görülen saplantıların, bir başkası üzerine kurulmuş hayatların nasıl felaketler getirdiğini, birey olmanın ve önce kendi ayakları üzerinde durup sonra bir ilişki kurmanın önemini anlamadan bu sorunlardan kurtulmak zor.

Kadın ya da erkek bireylerin şu ya da bu bağla kurulmuş bir ilişkide, karşısındaki üzerinde sonsuz bir hak görmesi gibi çağdışı bir anlayışın ortadan kalkması için psikiyatri bilimine acil ihtiyacımız var.

\n\n