Yol Partisi’nin çekici lokomotifi, Yoldaş sürüsünün ulu çobanı, Yol dininin peygamberi, Tanrı Ol’un yeryüzündeki yetkili satıcısı ve baş bayisi, hatta gayri meşru oğlu olmakla tek varisi Muktedir Makropiç’in, istibdadı altındaki Mikronezya’da seçimlere gitmek gibi bir niyeti hiç mi hiç yoktu. 

Ama yozdaş yoldaşları, akıllarını peynir ekmekle yememişti: Ezya arşipeline Germania’dan yaklaşan yüksek seçim basıncının Ulu Çoban’ı ite kaka er geç sandığa götüreceğini düşünüyorlardı. 

Sandık kurulduğunda hazırlıksız yakalanmamak gerektiğinin de bilincindeydiler. Dolayısıyla kolları sıvamış, gündemde olmasa da olası seçimler için “Erken kalkan aday, listede dikey yatar” çalışmalarında, en iyi bildikleri iş, Ulu Çoban’a yalakalık turlarına başlamışlardı. 

Ancak olay müstebidi yalamakla bitmiyor; üst sıradan adaylık yarışında birbirlerinin önüne geçebilmek için Muktedir Makropiç’i en yakından yalamış olmak gerekiyordu. 

İşte bu ruh halindeki Betonit Onay Şûrası adayı üç Yollu, yani ruhban yoldaş koyu bir sohbete dalmışlardı. 

Söz döndü dolaştı, tabii ki müstebit yakınlığına gelince adaylardan Eniri Yalakis, “Ulu Çobanımız beni çok sever, öğle yemeklerini birlikte yer, şanlı adamızın refah sorunlarını tartışırız!” diye övündü. 

Kova Saksoviç, yozdaşına küçümseyerek bakıp dudağını büktü: “Refahın sorunu mu olurmuş? Ulu Çoban’ımız beni her sabah huzura çağırır. Zatı şahanelerine fıkra anlatmamı emreder. Dağarcığımda her zaman bir fıkra vardır. Anlattıkça o kadar çok güler ki ben huzuruna varırken maiyetine ‘Telefon çalarsa meşgul dersiniz’ diye tembih eder!”

Üçüncü aday Godo Batırov, eli yükseltmek gerektiğini anladı. İki yozdaşına alaycı bir bakış fırlattı, arkasına yaslandı, bir kahkaha patlatıp “Bu kadar mı yani?” dedi. “Ben de her gün haşmetlimin huzuruna çıkarım. Mikronezya’nın geleceğine ilişkin projeleri konuşurken telefon bağlarlar, Ulu Çoban’ım açar, ‘bir dakika’ der ve telefonu bana uzatır: Al seni arıyorlar, konuş!”