Güzel ve yalnız ada Mikronezya’da Yol Partisi’nden beslenen Yolcu ve Yolluların çocukları hariç, tüm Mikronların evlad ü ıyali işsizdi. 

Tek tük iş ilanıyla bir kişi istihdam edilecek olsa, adanın yarı nüfusu koşturuyordu.

Yoksulların sessizliğinde muhaliflerden Ezgin ve Bezgin Ezilovski çiftinin oğlu Ezik Ezilovski, işsiz bir spor eğitimcisiydi. Adanın tabii ki Saray’a bağlı tek gazetesi Pilavda’da adanın tabii ki Saray’a bağlı tek okulu Chakhsım Skola’ya spor öğretmeni arandığını okuyunca hemen başvurdu. Pek umutlu değildi ama “Bakarsın olur”cuydu.

İlana işsiz nüfusun tüm spor öğretmenleri koşturmuş, Chakhsım Skola iktidar sarayına çok yakın olduğu için adaylar da ince elenip sık dokunuyor, iki aşamalı sınavdan geçiriliyorlardı. 

İlk sınav akıl sağlığına yönelikti. Sıra Ezik Ezilovski’ye geldiğinde, istihdamdan sorumlu sorguç heyeti başkanı sordu:

“Ulu nedir?”

Ezik ezikti ama aptal değildi. 

“Ulu Çoban’dır!” dedi.

“Yol nedir?”

“Dinimizdir, partimizdir, asfalttır, betondur, ranttır!”

“Peki rant nedir?”

Ezik, bir çırpıda sıraladı:

“Tanrımız Ol’un sevgili peygamberi, yeryüzündeki sureti, biricik temsilcisi, sözü kanun, cüzü karun, efendimiz Ulu Çoban’ın sakal payıdır!”

Akıl sağlığı sınavını böylece geçti, ertesi gün beden sağlığı sınavına çağrıldı. 

Sevinçle eve dönüp, müjdeyi verdi. Ezilovski hanesini uzun zamandır ilk kez bir umut ampulü aydınlatıyordu. Ezgin ana ile Bezgin baba, ertesi sabah oğul Ezik’i gizli gizli tapınmayı sürdürdükleri kadim Tanrı Şol’a dualarla beden sağlığı sınavına uğurlayıp heyecanla dönüşünü beklemeye başladılar. 

Ancak saatler geçiyor, Ezik eve dönmüyordu. 

Gece yarısına doğru nihayet geldi. Beden sağlığı sınavındayken gözaltına alınmış, Mikronia Yolcu Karakolu’nda tertemiz bir dayak seansından sonra serbest bırakılmıştı. 

Patlak dudaklarıyla olanları ana babasına anlatması biraz uzun sürdü, ama başardı:

“Ulu Çoban uğruna sağ elini kaldır dediler, kaldırdım. Ulu Çoban uğruna sol elini kaldır dediler, kaldırdım. Ulu Çoban uğruna sağ ayağını kaldır dediler, kaldırdım. Tek ayak üstünde bekliyordum ki Ulu Çoban uğruna sol ayağını da kaldır dediler. Dayanamadım, çoban aşkına kavalımın üstünde mi duracağım dedim, sonrasını hatırlamıyorum...”