GÜLE oynaya ve büyük umutlarla “yeni” anayasa yapmaya giden bir toplum izlenimi verilmekte. Bayram havası estirilmek isteniyor. Oysa, büyük bir aldanışın eşiğinde de olabiliriz.

Her şeyden önce, ortaya konan yeni bir anayasa gereksinimi pek inandırıcı değil. İktidar çoğunluğunun başlangıçtan beri sürekli çabalarla oluşturduğu böyle bir gereksinim acaba gerçek ve zorunlu nedenlere mi dayanmaktadır? Yoksa iktidar sahiplerinin ve en başta Başbakan’ın kendi isteklerine, niyetlerine ve hesaplarına dayalı bir planla mı karşı karşıyayız? Ayrıca, o plana içten ve dıştan eklenen başka istekler, niyetler ve hesaplar da yok mu?

Örneğin, yeryüzünün kritik bir coğrafyasında en yok edici hainlikleri yenerek kurulan ve büyük çıkar girişimlerini altüst eden gürbüz bir cumhuriyeti dayandığı evrensel ilkelerden uzaklaştırarak tek adamın kafasındaki boş hayallerin peşine takmak? Ulus kavramını yok etmek ve sözde yeni ama özde köhne ortaçağ kokulu etnik kavgaların girdabına sürüklemek gibi?

Aşırı kuşkuculuk mu? Gereksiz ürkeklik mi? İnsanların iyiniyetine inanmamak mı?

Hayır, öyle değil. Yakın geçmişin derslerinden, özgürlük ve ileri demokrasi adına yapılmış anayasa değişiklerinin ters sonuçlarından, hukuk ve adalet adına yürütülen uygulamaların olumsuz etkilerinden, asker-sivil ilişkilerinde yaratılan kritik gerilimden, verimli yönetim sağlamak üzere çıkarılmış yetki yasalarının yarattığı kargaşadan kaynaklanan doğal, basit, hiç de şaşırtıcı yanı olmayan, insanca bir duraksama.

Üzülerek belirtmek gerekiyor ki, iktidar sahiplerinin anayasa değiştirme, hukuk reformu yapma, adaletli düzen kurma karneleri pek parlak değil. “Şaibe” denmese bile, yine de AKP’nin merkezî ve yerel yönetimlerdeki hizmet başarılarına gölge düşüren bir güvensizlik var.

Etnik haklara kavuşma beklentisiyle yeni anayasa heyecanına kapılanlar da ortalıkta dolaşırken böyle bir girişim için bayram havası estirmek ve hele o havaya katılıp oynamak niye?