VAKTİNİN büyükçe bölümünü “kurtarıcı” aramakla geçirmiş ya da geçirmekte olan toplumlar hele demokratik olduğu söylenen bir sistemle yönetiliyorlarsa genellikle gözlerini ana muhalefet partisine çevirir ve ona umut bağlarlar. İktidardan memnun olmayan ve şu sıralar kendi özlemlerine uygun bir iktidar beklentisine girmiş olan Türk halkı da ister istemez ilk ağızda CHP’nin sözünü etmiştir herhalde. Çünkü sokak gösterileri ve tencere tava sesleri doğal olarak yasal ve güvenilir bir yeni iktidar perspektifi sunmadığı için insanlar hep doğru dürüst ve sorumlu bir siyasal partiye tutunmak isterler.
Nitekim, son haftaların çalkantılı Türkiye’sinde gözler hep CHP’ye çevrilmiş ve oradan gelecek güven verici ve yön gösterici bir ses beklemişti. Ama olmadı ve orası, tam tersine, her zamankinden 
daha da sessiz kaldı.
İçtenlikli ve yaratıcı gençlik tepkilerinin etkileyiciliğini bozmamak ve meydanları onlara bırakma centilmenliği mi, yoksa hazırlıksızlık ve beceriksizlik mi?
Şöyle ya da böyle, 2013’ün Mayıs ve Haziran ayları ana muhalefet partisinin aktifine yazılacak şanlı takvim sayfaları getirmedi.

Peki, sivil toplum örgütleri, sendikalar ve halk?

Türk toplumu, son yılların coşkusuz, kısır ve ürkek politik ortamı yüzünden böylesine miskinleşmiş ve sıradanlaşmış mıdır?
Oysa, 1923 yılının Türkiyesi’nde Gazi Mustafa Kemal, Amerikalı gazeteci Issac F. Marcosson’la konuşurken verdiği bir demeçte şöyle demiş: “Bir gün, Cihan Harbi’nden sonra Ortadoğu’da kurulan suni devletlerin halkları ayaklanacaktır. O gün geldiğinde yeni kurduğumuz Cumhuriyetimizin yöneticileri, bu halkların değil emperyalist güçlerin yanında yer alırsa, aynı akıbete kendileri uğrayacaktır ve Kurtuluş Savaşı’nda Yedi Düvele haddini bildiren Türk halkı, onların da hakkından gelecektir.”

Yedi düvele haddini bildirmiş bir halk özgüvenini bu ölçüde yitirmiş olamaz. Ama halka yeniden özgüven kazandırmak herhalde şimdiki iktidarın yaptığı gibi onu Avrupa Birliği’nce kurulan “insan haklarını koruma mekanizması” dışına çekmekle başarılacak bir iş değildir.