DAHA da karışık duruma gelen Ortadoğu’da Suriye’yle yeniden iyi ilişki kurmak kaçınılmaz bir zorunluluk olmuştur.

Bu başarılamaz bir hedef sayılmamalı. İlişki özde iki ülke arasındaki ciddi bir sorundan değil, onların başkalarıyla olan ilişkilerinden ötürü bozulmuştu. Demek ki, karşılıklı iyi niyetle onarılması zor olmayacak bir durum söz konusu. Örneğin, çok eskiden olduğu gibi Hafız Esad yönetiminin Apo’ya kucak açtığı döneme benzer bir gerginlik olsaydı çözüm de zor olurdu. Oysa şimdi, iyi giderken bozulan bir dostluğu yeniden kurmak gerekiyor. Ama bunda içtenlikle davranılıp çabucak elverişli bir zemin yaratılmazsa, yalnız iki ülke için değil, bütün bölge açısından da önemli bir fırsat kaçırılmış olur.

İlk adımların karşılıklı atılması barışı hızlandırır. Belki sığınmacıların durumlarını görüşmek üzere Ankara’nın girişimiyle düzenlenecek bir buluşmada Suriyeli lider vaatte bulunup ülkeye geri dönenlerin ceza almayacaklarına söz vererek geçmişin üzerine bir perde çeker ve gelecek için yasal düzeltmelere ilişkin bir program açıklayabilir. Bu yolda çaba gösteren ve Washington çizgisini sonuna kadar götürmekten vazgeçip düzeltmelerin kefilliğini üstlenen Ankara’nın bölgedeki saygınlığı artmaz mı?

Böyle bir yumuşama, PKK’ye karşı tampon bölge kurmaktan Türkiye’yi kurtaracağı gibi, ABD’nin planlarını uygulama uğruna uğradığı ekonomik zararları gidermeye yarar, insan haklarındaki düzelmeler de Şam yönetimi üzerindeki baskıları sona erdirir. Öyle bir ortam PKK’yi yönetenleri hayal peşinde şiddete başvurmaktan vazgeçirecek ve onları ya Türk devletinin vatandaşları olarak insanca yaşama ya da devlet sahipliği özlemlerini Kuzey Irak coğrafyasında gerçekleştirme seçenekleriyle baş başa bırakacaktır.