OLANLAR, bölgenin tarihteki şanına hiç yakışmıyor. Bir bölge ki, büyük uygarlıkların kaynağı ve beşiği olmuştur, insanlığın çoğunluğunca benimsenen dinler buradan çıkmış, tasavvufun derinliklerine burada inilmiş, peygamberlerin bu ülkelere barış ve huzur getirmek için gönderildikleri söylenmiştir. Başkalarının akıl almaz hesapları yüzünden birbirini yemek ve aptalca heveslerle komşu insanların yaşamlarını zehir etmek, böyle bir bölgenin ülkelerini yönetenlerine yakışıyor mu?

Başka yerlerde olmasa da, hiç değilse bu topraklarda aklın, sağduyunun, insancıl düşüncenin egemen olması beklenir; coğrafyaya ve tarihe uygun düşen budur.

“Suriye sorunu” denen çekişmenin yarattığı şu anlamsız tabloya bir bakın: Yüzyılların deneyimlerini yaşamış toplumları yöneten koskoca devlet adamlarının bir an durup nasıl bir saçmalık batağında debelenmekte olduklarını şöyle bir düşünmeleri gerekmez mi?

Beşşar Esad’la Tayyip Erdoğan’ın sıcak bir yakınlığın havasından çıkarak bugünkü kopukluğa sürüklenişleri insanlar arası bir davranış bozukluğu olarak ilgi çekicidir. Daha da ilginç olanı, ikisinin de, neredeyse çocukça denecek bir inatla tutumlarını sürdürmeyi tam bir onur konusu yapmaları değil mi? Hele olanların, asıl ateş altında ölenlere ve sığınmacılığın acılarını yaşayanlara olmakta olduğu düşünülürse.

Bereket, bu acıklı siyaset sahnesinin bir köşesinde yine aynı bölgenin bir başka insanından ilginç bir ses yükseldi: İran Dışişleri Bakanı Ali Ekber Salihi “Artık yeter” diyerek, siyasal sorumluları el ele verip ortak akıl ve sağduyuyla bölgeye barış ve istikrar getirmeye çağırdı. Ankara’ya gelen Salihi, bizim Dışişleri Bakanı Davutoğlu’yla görüşmesinin ardından Cumhuriyet’e konuşarak aslında çok ciddi ve önemli bir girişimin ışığını yakmış olmaktaydı: “Dikkatli olmazsak daha beter bir noktaya sürüklenebiliriz” diye, son zamanların gerilimli havasını giderecek sözler ederek.

Ankara, Salihi’nin bu adımından kalkarak Türkiye’yi çıkmazdan kurtaramaz mı? Çünkü, başka türlüsü, ABD’nin çıkarları uğruna saplanılan batakta büsbütün batmaktan başka sonuç getirmeyecektir. Esad ve Erdoğan, onurlarını korumak uğruna sorunu içinden çıkılmaz duruma getirebilirler.

Her iki tarafla iyi ilişki sürdürebilmiş bir İran’ın olaya el atması herhalde Batılı bir devletin, hatta Birleşmiş Milletler’in ya da başka herhangi bir kuruluşun işe karışmasından çok daha etkili olacaktır.

Kaldı ki böylesi, aynı coğrafyanın içinden gelen bir girişim olarak, bölgenin tarihteki önemine ve şanına uygun düşen anlamlı bir davranış olma niteliğini de kazanmış olacaktır.