YERYÜZÜNÜ bırakıp gitmek zorunda kalanları unutulmaz nitelikleriyle anmak ve kusurlarını zihinlerimizden silmek kültürümüzün güzelliklerinden biridir. Kim ne derse desin, Mehmet Ali Birand haberciliğimize, televizyon yayıncılığımıza ve özellikle belgeselciliğimize değerli ürünler bırakarak gitti. “Yeri doldurulamaz” diye dövünmek yerine yeni Birand’ların yetiştirilmesine kafa yormak, onu anmaya asıl yakışan ve daha verimli sayılabilecek bir tutum olamaz mı?
Ama bunun için, Birand’da meslek açısından öne çıkmış olan nitelikleri iyi bilmek ve üzerlerinde düşünmek gerekir.

Her şeyden önce, bir geçim yolu olarak seçmiş olmanın ötesinde mesleğine neredeyse bir tutku gibi bağlanması, ondan haz alması, onu her gün severek yapması... Böyle tutku bütün meslekler için müthiş bir enerji kaynağıdır ama gazetecilik ya da daha kapsamlı bir anlatımla medyacılık denebilecek bir alanın sürekli değişen, dalgalanan, etkilenen, aynı zamanda başkalarını etkileyici olabilen dinamik atmosferinde bambaşka bir ağırlığı vardır bunun. Sürdürülmesi, yine de tutkunun zeminini oluşturabilecek sağlam bir bilgi ve deneyim donanımı ister.

Birand’ın lise öğreniminden başlayarak yabancı kültürlerin etkisiyle yetişmesi, işi ile aile çevresinin bağdaşıklığı, mesleğinin başlangıç yıllarında Brüksel gibi bir ara Avrupa politikalarının beşiği sayılabilecek bir başkentte görev yapmış olması ve habercilik peşinde ülkeden ülkeye koşması dağarcığının zenginleşmesinde rol oynamıştır elbette.

Yaşam bu tür olanakları gümüş tepsilerle sunmaz her yerde herkese. Bireylerin sahip olmadıklarını ya da olamadıklarını onlara sağlamak kamunun, sosyal devletin, meslek kuruluşlarının ödevidir. Burslar, parasız yatılılık programları bu amaç için de düşünülmeli. Her şey gibi böyle gereksinimler de düzenli gelir kaynaklarına bağlanıp eğitim kurumlarıyla birlikte planlanarak karşılanabilir.

Birand örneği, istenirse ve gerekli tutku yaratılırsa birinci sınıf siyasal belgeselciliğin Türkiye’de de başarılabileceğini açıkça göstermiş sayılır.