YILAN hikâyesi ancak başharflerle anlatılabiliyor. Bu kadar uzayan ve kangren olmaya yaklaşan böyle bir davaya ne devletler arası politika dayanır, ne tarih, ne uluslararası kuruluşlar, ne Türkiye, ne de Ada. Konuyu noktalama zamanı gelmiş, hatta geçmektedir; bir an önce çözülmezse, devletleri, insanları, hatta bölgeyi bile çürütebilir.

Dünya politikasının sözlüğüne acayip biçimde yerleşen “aktör” terimi eğer bir tiyatro lafı olmaktan çıkıp gerçekten ciddiye alınacaksa, birileri ciddi rejisörlüğü ele alarak “Bu oyun bitmelidir” deyip perdeyi kapamalıdır.

Bunu ancak Türkiye yapabilir.

Öbürleri, sırayla üstlendikleri rollerden vazgeçecek değiller. Çünkü hepsi özde bile bile uzattıkları bu oyundan ekmek yemektedirler.

Rum tarafı, Türkiye dışında yeryüzündeki bütün devletlerce tanınmanın ve Avrupa Birliği’nce baştacı edilmenin keyfini sürmekte. Hiçbir şey umurunda değil: Ne Kıbrıs Türklerinin sıkıntıları ve dışlanışları, ne Ankara’ya havanda su dövdürülmesi, ne de hepimizin sinirlenişi.

Avrupa Birliği, bambaşka nedenlerle arasına almak istemediği Türkiye’yi oyalamak ve sonuçta bezdirip büsbütün uzaklaştırmak için Kıbrıs sorunu gibi mükemmel bir bahane bulmuştur. Ayrıca, sorunun çözümüne en ufak bir yardımda bulunmadan, Rumları ve Yunanlı armatörleri memnun etmek için, bir de “limanları açın” diye tutturmuştur.

Birleşmiş Milletler, başta Filistin olmak üzere çözemediği bir yığın sorun olduğu gibi beklerken, Kıbrıs’a büyük önem verir gözüküp neredeyse çevresindeki bütün emekli diplomatları Ada’ya göndererek sorun çözer gözükmekte.

Türkiye Cumhuriyeti hem haklı hem de güçlü olduğu bir davada bu çeşit gösterişlere, oyalamalara ve aldatışlara muhtaç değildir.

Bundan sonra yapılacak iş, bütün bu aktörlerin oyunlarına son verecek bir planla ortaya çıkmaktır. Başka reçeteleri beklemeden.

Ankara Planı, Ada’da iki ayrı devletin varlığına ve ortak yürütülebilecek işleri ortaklaşa çözmeyi ihmal etmeden yan yana barış içinde yaşamayı öngören bir çözümden başka türlü olamaz.