BİR ülke. Öyle bir ülke ki, dünyanın en kritik noktasındadır ve tarihlerin, savaşların, devrimlerin birbirine karıştığı o yumağı çözerek anlamını sezmek ya da kaynaklarının zenginliğini fark etmek bile hiç değilse birazcık bilgi gerektirir.

Bir halk. Öyle bir halk ki, uzun tarih yolculuğu boyunca geçtiği yerlerden ve tanıştığı kavimlerden süzülerek edinilmiş bir bilgeliğin sahibidir. Bilgeliği engin bir bilim ve teknoloji üstünlüğüne dönüştürmek de iyi düşünülmüş bir ulusal eğitim stratejisi ister.

Bir ulus. Öyle bir ulus ki, mensup olduğu kavminin son kalıntılarını yok edilmekten koruyup bir kurtuluş savaşının verdiği bilinçle yoğurarak sağlam bir devletin temelini hazırlayabilmiştir.

Bir devlet. Öyle bir devlet ki, insanlığın yüzyıllar boyunca düşünce akımları ve devrimler sayesinde bulduğu en demokratik ve işlek yönetim biçimi olan ulusal bir cumhuriyet olarak kurulmuştur.

Böyle bir ülke, halk, ulus, devlet ve Cumhuriyet birikimine yakışıyor mu şu günlerin “dört artı”lar rezaleti? Böyle anlamlı bir birikimden dünyaya örnek olacak, yabancıların gıpta edeceği, vatandaşların da severek benimseyip evlatlarına sunmaktan gurur duyacakları bir ulusal eğitim atılımı beklenmez miydi?

Ne yazık ki, Türkiye Cumhuriyeti’nin ulusal eğitim politikasını şimdi belirlemekte olanlar o alanda iyi yetişmiş, görgü ve deneyim edinmiş birer Cevat Dursunoğlu, İsmail Hakkı Tonguç ve Hasan Âli Yücel miydiler ki bir “reform”a kalkışma cüretini bulabildiler?

Son toplanan Milli Eğitim Şûrası’na kimlerin niçin çağırıldığı, kararların nasıl alındığı doğru dürüst tartışılmadı. Cumhuriyet tarihinin en önemli sistem değişikliğinin ayrıntıları, ortaokul ve liseleri de kapsayacak biçimde aşama aşama, ancak şu günlerde açıklanıyor.

Sorun, sadece okula başlama yaşını erkene almaktan ibaret değil. Kaldı ki, o bile yeterince izah edilmedi: Sayın Bakan, beş yaşında okula başlatmanın “Kürt çocuklara Türkçe öğretmek için” olduğunu ve PKK’nin bu nedenle “reform”a karşı çıktığını söyledi. Ama “Laikçi” dediklerinin karşı çıkış nedenlerinden söz etmedi; oysa temel nedeni en iyi o biliyor: İlköğretimden başlayarak oradan ortaöğretime sıçrayıp yükseköğretim öncesini baştan aşağı “imam hatip”leştirmek.

Ama bütün kabahati AKP’ye ve yandaşlarına yıkmak da yanlış: Cumhuriyetçiler, “sivil toplum siyasetçiliği” oynamaktan vakit bulup da gerçek iktidar mücadelesi için doğru ve etkili yoldan siyasal partileşmeyi göze almaya pek yanaşmadılar.