ÖMÜR toplumdur bizimki. Büyütülmesi yanlış durumları büyütüp üzüntüden, öfkeden, hınçtan kahrolmaya pek yatkınızdır. Böyle olduğu içindir ki, o tür durumları soğukkanlılıkla karşılamayı, kahrolmamayı, hatta tam tersine, öyle durumları yaratarak bizi kızdırmak isteyenleri kahretmeyi biz de öğrenmeliyiz.

Konu, sık sık şu ya da bu biçimde ortaya sürülüp bizleri haftalarca, aylarca meşgul ederek nefeslerimizi tüketen “soykırım” suçlamasıdır. Şimdi yine gündemde.

Çünkü biz, evet biz, bu suçlama yapılınca hep kahrolduğumuz izlenimini vermeyi sürdürüyoruz. Böylesine kahrolduğumuzu kendi davranışlarımızla görenler de sanki bir zayıf noktamız varmış da onu yakalamış gibi coştukça coşuyorlar. Sonuçta, izlenimin gerçeğe uyduğuna nerdeyse biz de inanmaya başladığımızdan, içimizde “Ermenistan’dan özür dileyelim” diyenler çoğalıyor.

Oysa, “Arşivlerimiz açık” diyen, ciddi tarihçilerimizin ve hukukçularımızın ortaya koydukları sonuçlara inanan da biziz.

Yoksa, inanmıyor muyuz?

Bu kısırdöngüye son verilmelidir.

“Fırsat bu fırsattır” deyip nutuk atmaya, kalemlerinden kan ya da kin damlatmaya başlayanlar daha akılcı tutumlara çekilemez mi? Elbet, akılcı tutum, siyasetçilerle başlamalı, soğukkanlı, ama akılcı, temkinli ve hesaplı tutumlar “ulusal bir davaya ihanet” diye yerin dibine batırılmamalı.

Çünkü, 1915’in uluslararası hukukunda henüz suç olarak bile tanımlanmamış bir olayı durup dururken bunca yıl sonra gündeme getirmek, neresinden bakılırsa bakılsın ve AB’nin “çerçeve kararı” ne derse desin, “siyasal münasebetsizlik”ten başka bir şey değildir. Bu kadar önemsenmeye değmez. Hukuken kolay çürütülebilir.

Belki, bu defaki süreci başlatanları ve onların oyununa gelenleri gülünçleştirecek Aziz Nesin türünde keskin zekâlı bir mizah özellikle Fransa basınını kazanma bakımından etkili olabilir ve gereksiz yere kahrolmayı sona erdirip münasebetsizleri çatlatmaya yarayabilir. Tabii, ciddi ve bilimsel yayın çabasını hiç zayıflatmadan.