SANATÇILIK, yaratıcılık, bilimcilik gibi iddialı olmasa bile, yaptığınız işi yapışınıza bir de uzaktan bakmak her zaman yararlıdır. Mimar, çizdiği planla yükselmekte olan binaya bakmadan durur mu?

Bin bir özveriyle kurulmuş ve bugünlere getirilip elimize verilmiş bir Cumhuriyeti neye çevirdiğimize ara sıra biraz uzaktan bakınca gördüğümüzü beğeniyor muyuz? Nasıl beğenelim ki, önünüzdeki görüntü, çarpıklığı, eksikliği, yanlışlığı, tutarsızlığı, dengesizliği, çirkinliği ve haksızlıklarıyla, bırakın beğenilmeyi, tam tersine, biraz bilgili, zevkli ve izanlı insanlarımızı bile rahatsız etmektedir.

Dıştan gelen övgüler, ülkemizi bölgenin en güçlü ve güvenilir devleti diye yücelten değerlendirmeler ve Ortadoğu’nun sözde devrimcilerince özenilmesi gereken bir örnek olarak göstermeler, gururunuzu hafifçe okşasa da böyle bir rahatsızlıktan sizi kurtarmaya yetmez. Çünkü “mülkün temeli” denen yargınızın hırpalandığını, gelecek kuşakları emanet edeceğiniz ulusal eğitim yapınızın parça parça edildiğini, dış açığınızın kapanmadığını, yaygın işsizliğin bitmediğini, geçim sıkıntısının sürdüğünü yaşıyor ve biliyorsunuz.

Daha kötü olan da şudur: Yaşayarak bildiğiniz gerçeklik böyleyken, dış övgüler ve içteki boş şişinmeler ister istemez kuşkuculuğa ve hatta sinsi bir paranoyaya sürüklemektedir sizi: Acaba bizi sevmeyenler, istemeyenler, içinde bulunduğumuz durumu olumlu ve beğenilir gösterip büyüklük hastalığına kapılarak yanlışlar yapmamızı ve öylece yenilgiden yenilgiye sürüklenerek sonuçta küçük düşmemizi mi hesaplamışlardır?

Ne var ki, Sayın Başbakan da Arap Baharı’na yol gösterip Yakındoğu’yu sıraya sokma girişimleriyle göz boyamak isterken neredeyse bütün komşuları küstürüp, eski dostları azarlamakla olumsuz tutumları körüklemiş, İstanbul’un Dolmabahçe’sini bölge merkezi yapmak istermiş gibi devletlerarası bütün toplantıları oraya çekme çabalarının boşa çıkarılmasına yol açmış, İran’ı ürkütmüş, Rus ve Çinli dostları kuşkuya düşürmüştür.

O halde, yaptıklarımızla yapamadıklarımıza uzaktan bakabilmenin öğreticiliği sürüyor demektir.

Yeter ki, kendi gözümüzü de boyamış olmayalım.