MISIR’IN başına gelenler, evrensel barış ve insanca yaşam hedeflerinde daha ne kadar yol gitmemiz gerektiğini açıkça ortaya koydu. Hem teker teker ülkeler açısından, hem de genel dünya düzeni açısından.
Büyük ideolojilerin çevresindeki değişik sistemler ve büyük dinlerin içindeki çeşitli mezhepler evrensel olması gereken hedefleri gerçekleştirmeye yetmedi, teknolojik ilerlemeler bile bu düşüncelerle idealler arasında etkileşimlere ve sentezlere varılmasına yeterince yararlı olamadı. Bu görüntü, klasik demokrasinin ve kapitalist ekonominin iflası demektir. Dünya hâlâ yersiz çatışmalarla gereksiz ölümler dünyası. Bu iflasın mutlaka gürbüz silkinişlerle yeniden yücelişlere dönüştürülmesi gerekiyor.

Bu bakımdan gelecek için umut verici örnekler hiç mi yok?

Sınırsız iyimserliğe ve dar kafalı bencilliğe kapılmadan bilelim ve inanalım ki, Türkiye Cumhuriyeti bu kötümserlikleri giderecek önemli örneklerden biridir. Onu perçinleyip daha da gelişmesini sağlamayı ihmal etmemeliyiz. Çünkü Kemalist cumhuriyetçiliğin ilkeleri, evrensel değerlerle barışık olmaları sayesinde, böyle bir ilerlemeye her zaman açık kalabilecek güçtedir. Üstüne üstlük Cumhuriyetin kuruluş dönemlerinde sanayi programları ve kalkınma planlarıyla edinilen deneyimler bir başka açıdan da cumhuriyetçi ekonomi tarihine “diyalektik” sayılabilecek bir zenginlik kazandırmış sayılır: Daha açık bir anlatımla, yirminci yüzyılın Soğuk Savaş yıllarında liberal ve Marksist gelişme felsefeleri açısından bloklar arasındaki olumlu yarışla Avrupa’ya kazandırılan dolaylı ilerlemenin sentezci etkisini Türkiye de daha önce kalkınma planlarıyla kendiliğinden yaşamış sayılmaz mı?

Başka bir deyşle, oralarda şimdi görülen kötümserlik ve ufuksuzluk sendromuna bizim cumhuriyetçi ülkemizin de kapılması için geçerli hiçbir neden yoktur. Sözde pratik ve hizmet temelli Erdoğan’cı-Gülen’ci sisli karışıma katılması için de.

Kuruluşun temiz mayalı ve güçlü hamuru bize yeter.