KUSURA bakılmasın, aklın, sağduyunun, hukukun iflas ettiği ve kar yüzünden taşra baskısını dağıtmanın zorlaştığı bir ülkede “erken yazı” ancak böyle olur.

Geçen günkü o haber, nedense, kamuoyunun dikkatini çekmemişti: Oysa, Orman ve Su İşleri Bakanı’nın hayvan haklarına ilişkin olarak düzenlediği bir basın toplantısıyla öğrenmiştik ki; meğer bir konuda AKP, CHP, MHP ve BDP, yani parlamentodaki bütün partiler arasında görüş birliği varmış. Böylelikle, hayvanlara kötü davranmayı yasaklayan “mevzuat”ın gözden geçirilip cezaların ağırlaştırılması kolaylaştırılacaktı.

Sevinmemek mümkün mü?

Ama, siyasiler arasında hiç değilse bir konuda görüş birliği bulunduğunu duymaktan daha çok, hayvan sevgisinin gündeme getirilmekte oluşundan dolayı.

Genellikle çocuk eğitiminde hayvan sevgisini aşılamak önemli bir aşama sayılır. Sevilen evcil hayvanı eziyetten korumak, zamanla bütün hayvanları ve doğayı sevip korumayı getirecektir. Sonuçta, yurdunu ve insanlarını da...

Tam bunları düşünürken, bir gazete haberi: Adamın biri, görenlerin anlattıklarına göre, çarşıda yakaladığı bir kediyi kuyruğundan tutarak atletizmde çekiç atmaya soyunmuş bir atlet gibi kendi ekseninde hızla döndürüp olanca gücüyle bir dükkân vitrinine fırlatmış. Tabii, resmi var, vitrin parçalanıp camlar kaldırıma dökülmüş. Adam hiçbir şey olmamış gibi yoluna gitmiş, zavallı kedi olay yerinden hemen kaçmış, tabii. Kim bilir, nasıl acımıştır her yanı? Yaralı mıydı, değil miydi, gazete yazmıyor.

Şimdi, sormaz mısınız, bir insan bunu niçin yapar?

Manyaklık mı? Taa küçüklükten kalma bir sadizm mi?

Vaktiyle geçirilmiş bir tırmıklanışın hıncı mı?

Yakalansaydı da sorulabilseydi. Niçin yakalanmadı?

Hayvanlara eziyet cezalandırılmayacak mi? Çarşıda mutlaka güvenlik kameraları vardır; ayrıca görgü tanıklarına sorup kimliği belirlenerek fail yakalanabilirdi. Bir yerinden tutularak vitrine savrulan yaratık insan olsaydı, savuran yakalanmaz mıydı?

Kedi tutulsa ve dili olsa, kendisine bu korkuyu ve acıları yaşatan insanoğlu için ne derdi acaba? Hiç merak etmeyin, böyle bir hoyratlığa uğrayan insan, yapana kızıp “hayvan herif” demez miydi? Mazlum kediciğin de, “n’olacak, insan işte” demek geçmiştir içinden. Bizim eski Mırnık gözleriyle mutlaka öyle derdi; şimdiki Tüysultan da öyle der herhalde...