İstifaların
Kaçınılmazlığı

ADALET Bakanı istifa
etmelidir. Bu istifayı
sağlayamıyorsa, Sayın
Başbakan da. Çünkü
bütün yürütme gücünü
ilgilendiren bir durum var:
“Mülkün temeli” sayılan
adalet hizmeti ağır yara
almıştır; bu ölçüde
tartışılır duruma düşmüş
bir adalet hizmeti olmaz.
Ama hizmetin durumu
yüzünden kurum
olarak asıl “tartışılır”
duruma düşmüş olan
yargı organıdır yani
yasalarla kurulmuş
bağımsız mahkemeler
ve temyiz mekanizması.
“Tartışılan kusurlar varsa,
kusurlar ve kusurlular o
kurumlarda aranmalıdır”
denirse ne yapılacak?
Yargıçlar ve kurumlar
“Biz yasaları uyguluyoruz,
yasaların emirlerini yerine
getiriyoruz” demezler mi?
Yasaları kimler yapıyor?
Elbet böyle bir “akıl
yürütme”yle akıllıca
bir sonuca varılamaz,
varılsa da bu arayış
sorumlu bakandan ya
da Başbakan’dan öteye
geçmez, geçmemelidir.
En azından,
halk kitlelerinin
vicdanlarındaki isyan
böyle davranışlarla kolay
dinmez, tam tersine artar
ve sürer. İnşallah, sinsi
hesaplarla isyan çıkartıp
da hesaplı tepki olarak
diktatörlüğe geçmek
isteyen bir iktidarca
yönetilmiyoruzdur.
Öte yandan, “Merak
edilmesin, pek yakında
yapılacak yerel ve
genel seçimlerle her
şey düzelir, adalet de
yerini bulur” diyenler
çoğaldı. Zaten, içte ve
dışta bu davaların ve
cezalarla duruşmaların
“siyasal” olduğu,
çıkmaz durumların da
siyasetle çözüleceği hep
söylenmiyor mu?
Söylenenlere inanılırsa,
gelecek parlaktır ve
çok yakında gelebilir.
Sabır gerçekten bir
erdemdir ve bizim gibi
toplumlarca çok sevilir.
Ayrıca, bayram ayları
sonrasında veya iktidarın
takdirine göre hemen
kapıda bekleyen bir
“genel af” olasılığı da
söz konusudur. Öyle
olsa bile, ya şimdiler
ve bugünler? Hiç hapis
yatmamış olanlarımız
orada bir günlük
gecikmenin ne kadar
uzun sürdüğünü asla
bilemez.
Kültürümüz hep
“ya sabır!” der ama
fakültelerimizde okutulan
hukuk kitaplarına göre
“geciken adalet, adalet
değildir”.