DEYİM, elbet tuhaf gelecektir çok kişiye; dış politikanın laik olanı, olmayanı mı olurmuş? Dış politikanın genel amacı ulusal çıkarların korunmasıdır ve bu herhalde akılcı tutumlarla sağlanmalıdır. Cumhuriyet Türkiyesi’nin diplomatları hep böyle yetiştirildi ve yöntemleri hep böyle oldu.\n

Yalnız, son yıllarda pusulanın hafifçe şaşmakta olduğu hissedilmiyor mu? Sanki, bunda din duygularının ve \tmezhep yakınlıklarının bir etkisi \t\tvarmış gibi geliyor insana. Varılan sonuçlar, böyle bir izlenimi \tdoğrularcasına ulusal çıkarlara ters düşmekte. Ortadoğu’da yakın komşularla ilişkilerin teker teker bozulması ve \ten son İran’la dikkat çekici bir tersliğin yaşanmakta olması bunun yeni bir \tbelirtisi oluyor galiba. Dış ticareti ve \tenerji politikasını da olumsuz etkileyen \tbir sonuç.\n

Hiç kuşkusuz böyle bir sonucun asıl nedeni, diplomasimizin ağır bir ABD baskısıyla karşı karşıya olmasıdır. Ama, başka dönemlerde bu tür baskılara kolayca göğüs gerebilmiş ve onları \tulusal çıkarlarla ustaca bağdaştırabilmiş olan bir diplomasi bu iktidar döneminde böyle bir duruma sürüklenebilmişse üzerinde titizlikle düşünülmesi \t\tgereken bir durum var demektir. \tHele bu durum, donanımlılığı \t\tgenellikle takdir edilen bir diplomasinin eskiden beri bilinen ününü zedelemekteyse.\n

Acaba, iktidar partisini yöneten ve bu nedenle dış ilişkilerin yönetimini de etkileyici konumda olan bir zümrenin siyasal ağırlığı, diplomasinin karar terazilerini akılcılıktan uzaklaştırıcı bir tutumla inanç ve duygu kefesine mi konmaktadır?\n

Öyle anlaşılıyor ki, Washington’daki \tsivil ve askeri çevreler, Obama döneminde bile, Arap Baharı’ndan \tçağdaş ve gerçekten demokratik \tbir Ortadoğu düzeni çıkarmak yerine, gerici ve dinci kesimleri iktidara \t\tgetirmeyi amaçlamışa benziyorlar. Belki, Ankara diplomasisini böyle bir amaca hizmetten uzaklaştırmak, kendi içindeki pusula şaşmasını da düzeltmeye yarayabilir. Yoksa, bu gidiş pek güveni değil.