GAZETENİZİN dünkü nüshasında “Minikler ağlıyor”u okuyunca içiniz burkulmuştur. Küçücük çocukları “Dört artı dörtler” tuzağına sıkıştırıp körpe zihinleri bir an önce “dindar gençlik yetiştirme” sürecine sokmanın sonuçları ortaya çıkmaya başladı.

Tahmin etmek zor muydu?

Ulusal eğitim sistemini temelinden bozarak gericilik yuvasına dönüştürmeye karşı aileler yeterli tepki gösteremedi ve eski okul-aile düzeninden de artık hiçbir şey kalmadığı anlaşıldı. Öğretmen kuruluşları Milli Eğitim Bakanlığı’nın büyük yanlışını ortaya koyup kamuoyunu ayağa kaldırmakta yetersiz kaldılar. Medya kuruluşları da kendilerinden bekleneni yapamadı. Oysa, henüz oluşmakta olan taze bilinçlerde izleri kolay silinemeyecek yaralar açılmaktaydı.

Piyasaların insafına bırakılan ekonomide durgunluk belirtileri ve teklemeler görülmeye başlandı. Karayolu ve biraz demiryolu yapımı dışında kamu yatırımından söz edilmiyor. Planlı bir karma ekonomi politikasının yokluğunda nereye sürükleneceği tam kestirilemeyen bir ekonominin huzursuzluğu kapıdadır.

Sanayi ve ticaret odalarıyla işçi sendikaları tepkisiz.

Hepsinden önemlisi, ekonomi bilimlerini öğreten ve araştırmalarını yapan üniversitelerden de hiç tepki gelmiyor.

Siyasal partiler ve TBMM dışında, sosyal ve ekonomik sorunları tartışıp iktidarı etkilemeyi ve yönlendirmeyi sağlayacak anayasal bir kuruma yönetim sisteminde etkili bir yer verilmemiş. “Yeni anayasa”cılar da böyle bir “ekonomik ve sosyal konsey” sözü etmiyor.

Tepkisizlik, ister istemez sahipsizlik kavramını gündeme getirir. O gündemin ilk maddesi ise hep “sivil toplum örgütü” denen kuruluşlardır. Resmi sıfatı olmayan ve vakitlerini, hatta kaynaklarını kamusal davalara adayan kuruluşlardan genellikle çok şey beklenir. Beklenti o kadar çok ve yoğundur ki, o yüzden asıl devletin ve onu yönetmek için yarışan siyasilerin sorumluluğu unutulur.

Ama, vatandaşların bu unutkanlığı ve siyaset dışında medet aramakta oluşu, bu sorumluluğu asıl duyması gereken partilerin ve en başta ana muhalefet partisinin görevini unutturmamalıdır.