ÇOĞU zaman, başka kavramlar için de hep yapıldığı gibi Yunan uygarlığının klasik görüntülerinden olan bir heykelle temsil ettirirler adalet kavramını da: Ama onun öbürlerinden farklı olarak başında ya da elinde zeytin dalı ve ya defne çelengi bulunmaz. Adalet perisinin elinde terazi vardır ve gözleri bezle örtülüdür. Yok mu ya, terazi kefeleri kendiliğinden aynı hizada olacak, peri de nüfuz, servet ve kuvvet sahiplerini görmeden tarafsız kalıp kendi vicdanının sesini dinleyecek.
Keşke hep öyle olsa ve adalet şaşmaz bir terazinin, titremez bir makinenin ürünü olabilse. Ama hayır öyle olmuyor, adalet perilerle tanrıçaların veya terazi gibi alet edevatın çabalarıyla tecelli etmiyor; her şey hukukçu dediğimiz insanların beyninde oluşuyor.

Öyle olduğu içindir ki gerçek hukukçu yetiştirmek, sıradan bir eğitim işi değil yürürlükteki kuralların belleyip körü körüne uygulayacak meslek sahipleri yaratma hedefinin çok derinlerine inecek bir bilgelik işidir. Elbet sistemler, yasalar, kurallar öğretilir ama her şeyden daha çok insanı insan eden bir felsefe gerekir.

Sanıldığı kadar da güç değildir bu. Örneğin ünlü Kant’ın şu düsturunu benimseyip uygulamak hiç zor olmasa gerek: “Sana yapılmasını istemediğini başkasına yapma!”

Kalabalık davaların sona yaklaştığı şu günlerde adalet mekanizmamızda eleştiri konusu edilen yönleri “adalet dağıtma” denen bir kamu hizmetinin aksayışları değil midir? Bu aksayışların ve yanlışların size uygulanmasını ister miydiniz? Bunları “mevzuat” değişiklikleriyle düzeltmek mümkünken bunu başaramamış olmak yasama ve yürütme güçlerinin ikisini de elinde bulunduran iktidarın sorumluluğuna girmez mi? Dolayısıyla böyle bir sonuç yüzünden kamu yönetiminde ve ülke savunmasında açılan yaraların ağır cezalarla daha da derinleşmesini önlemek için bundan sonrasına daha bilgece bakmak ve ağırlığı sistemindeki aksamaların düzeltilmesine yönelik olumlu çalışmalara vermek daha akıllıca bir tutum olmaz mı? Ağırlıklar ancak böyle dengelenir.