DÜNYA kamuoyu, prens düğünü ve Bin Ladin avıyla, Türk kamuoyu da acayip Kanal İstanbul projesiyle meşgulken, Türk dış politikasında kopukluk yaratacak, neredeyse şapşallık sayılabilecek bir olaya sahne oldu: Kaddafi Libyası’nda ilişkilerin kesilmesi anlamına gelebilecek bir olay.

Bir ülke büyükelçisini geri çekmekle yetinmeyip misyon binasının boşaltılmasına ve bütün personelin yurda dönmesine karar verirse bu görüntü bir ilişki kesme görüntüsü değildir de nedir?

Olayın şaşkınlık derecesini ve şaşırtıcılığını anlamak için başlangıca dönmek öğretici olabilir.

Başlangıçta Tunus ve Mısır’dan sonra Libya için de aynı görüntünün ortaya çıkabileceğini hesaplayan Fransa’nın petrolden parsa kapma aceleciliği var.

O sırada Fransa’nın el çabukluğunu tarihten öğrenmiş olan İngiltere, ABD’nin de desteğiyle bu girişime ortak olmakta.

Ardından, bu devletlerin katılmasıyla ısınan olayın bir NATO sorununa dönüşmesi.

Bu sırada Türkiye’nin başbakanı “Ne işi var NATO’nun orada” demektedir.

Sonrasında birdenbire Türkiye’nin tavır değiştirmesi ve gemileri ve uçaklarıyla öbür ülkelerden de ağırlıklı olarak NATO’da etkin bir rol edinmesi.

İlk bakışta Ankara’nın bu tutumu Türkiye’nin NATO’daki ağırlığı düşünülürse ve Libya ile arasındaki ilişkinin sıcaklığı göz önüne alınırsa, sanki NATO’yu saçmalamaktan alıkoymak ve bir yanlışı önlemek için yapılmışa benziyordu.

Oysa çok geçmeden bu adım büyük Batılı devletlerin yaptıklarını tamamlamak için atılmış bir adım biçimine büründü. Bu durumda NATO hava harekâtının İzmir’deki üsten denetlenip yönlendirilmesi ile yapıldığı izlenimi açıktır ki, Kaddafi’nin küçük oğlunu ve üç torununu öldüren uçağın İzmir’den havalanmadığını inandırıcı biçimde kimseye anlatmak kolay değildir.

Dolayısıyla Türk dış politikasının bu son adımı, silahlı kuvvetleri de dolaylı biçimde işin içine katarak Kaddafi’ye ve halkına karşı girişilmiş bir harekât olarak gözüküyor. Böyle bir durumda Dışişleri’nin de Libya’da bir husumet havasının esmesini tahmin etmesi ve bu endişeyle oradan çekilmeyi istemiş olması doğal. Zaten üzücü olan da yıllardır dost ve kardeş dediğimiz bir ülkeyi ve yöneticisini kendimize düşman etmektir.

“Sıfır sorunlu” olduğu söylenen yeni Türk dış politikasının “hali pür melali” son tutumla birlikte açıkça ortaya çıkmıştır.

\n\n