ŞİMDİKİ iktidar partisi ilk girdiği genel seçimi büyük çoğunlukla kazanalı neredeyse on yıl olacak, hâlâ bir “yeni anayasa” sözüdür gidiyor.

Olan neydi ki?

Devrim mi, ihtilal mi? Bir kurtuluş savaşı kazanılmış da yeni bir devlet mi kurulacaktı? Olan, nihayet bir seçim zaferiydi; ama seçimi kazanan, bu zaferin kazanılmasına olanak veren cumhuriyetin temel yapısını değiştirmekle işe başlamak ister gibiydi. Önceden hazırlatılan bir metin hemen ortaya çıkarıldı ve bugünlere kadar gelen “yeni anayasa” tartışması başlatılmış oldu. Oysa, benzer bir durum 1950’de de yaşanmış, Demokrat Parti cumhuriyeti kuran CHP’yi büyük yenilgiye uğrattığı halde, köklü bir anayasa değişikliğine gerek duymadan, tam Türkçeleştirilmiş metin yerine eskisini koymakla ve “ezan”da da aynı işi yapmakla yetinmişti.

Erdoğan iktidarının hırsla yeni anayasa isteyişinin gerçek gerekçesini kendi ağzından duymak ya da yakınlarından dinlemek pek mümkün olmadı. Elbet, daha fazla özgürlük, daha fazla demokrasi gibi sözler edildi ve “üniversitelerde türban” mücadelesine girişildi ama asıl ağırlık halka hizmetin yaygınlaştırılması, kırtasiyeciliğin giderilmesi, yaşamın kolaylaştırılması türünden somut ve oy getirici konulara verildi.

Bir bakıma, akıllıca bir stratejiydi bu. Her şeyden önce, var olduğu söylenen, ama açıkça ortaya konmayan “ılımlı İslam cumhuriyeti kurma” gibi bir niyeti, varsa bile pek vurgulamayıp örten bir yaklaşım sürdürüldü. Böyle olunca, AKP için “ülkeyi yöneterek laikleşen bir iktidar” tanımı yapmak pek yanlış olmazdı. O halde, düzeltilecek şeyler yeni anayasa yapmadan da düzeltilebilecekken, yeni anayasada ısrar etmenin amacı nedir? Rejim değişikliği mi?

Başlangıçtaki “dinci otoriterlik” tehlikesi yerine şimdi “tek kişilik başkanlık sistemini BDP’li bir etnik özerklik uzlaşmasıyla ayakta tutma” gibi yine tehlikeli bir başka olasılık ufukta belirince, “yeni anayasa” sözü ürkütücü olmayı sürdürüyor. Zaten bu bilinmezlik ve kuşkudur, güven verici anayasa sözcüğünü ürkünçleştiren.

\n\n