FOTOĞRAF tabloit olmayan gazete sayfasının yaklaşık beşte birini kapsayacak kadar büyük. Köşesindeki “AA”dan belli ki, Anadolu Ajansı’nca, yani anayasanın 133. maddesine göre “kamu tüzelkişilerinden yardım” alan, dolayısıyla “özerkliği ve tarafsızlığı esas” olan bir haber ajansınca servis edilmiş.

Yer, Meclis odalarından biri, “yeni anayasa” çalışmalarını yürüten uyum komisyonunun başkanı kocaman masanın bir tarafında, yanında da üç-dört kişi, üye, stenograf veya not tutucu.

Karşısında, mikrofona konuşan bir kişi var. Resmin altı, “Partilerarası Uyum Komisyonu üyeleri anayasa hukuku profesörü ve eski Dışişleri bakanı olan birini dinlemekteler” diyor, konuşanın adını da vererek. Ayrıca, “Komisyon, görevi gereği, nisana kadar toplumun bütün kesimlerinden katkı alacak” diye eklenmiş.

Gazete, İngilizce yayımlanan ve yabancı gözlemcilerce izlenen ciddi bir basın organı. Siz ülkeye yeni gelmiş bir diplomat ya da gazeteci olsanız, bu tür haberleri ve bazı büyük gazetelerin benzer çabalarını gördükçe “Helal olsun, anayasasını yapan topluma yol gösterici örnek bir yönetim sistemi” demez misiniz?

İktidar çevrelerince öncülük edilen bu çaba, aslında herkesin yaşadığı ve bildiği bir gerçeği örtmeye yetmiyor: “Yeni anayasa”yla amaçlandığı söylenen “özgürlükçü ve ileri demokratik düzen” bugünkü kurallarla ve bugünkü iktidar çoğunluğuyla kolayca gerçekleştirilebilecekken, yeni anayasa beklentileriyle toplumu oyalamanın ve dünyayı yanıltmaya kalkmanın anlamı nedir?

Hatta, daha da kötüsü, hukuk devleti kurallarını çiğneyen uygulamaları hâlâ sürdürmek ve çoğaltmak ayıp değil midir?

Hele bu yanıltışa katkı verilmesini istemek?

Söz konusu fotoğrafta konuşanın dile getirdiği de özetle buydu.

Öte yandan, “yeni anayasacılar”ın son yaptıkları bir anayasa yanlışı bile tek başına güven sarsıcı değil mi? Cumhurbaşkanı seçiminin ayrıntılarına ilişkin olduğu söylenen bir yasa, yürürlükteki beş yıllık görev süresini değiştiren yanıyla, anayasa değişikliği sayılır.

Nasıl sıradan bir yasaymış gibi yürürlüğe sokulabiliyor?