\n\n\n

KOMŞUNUN derdine sevinilmez, ortak olunur. Akdeniz kültürünün sıcakkanlılığı ve adamsendeciliği yüzünden sıkıntıya girip insafsız kapitalizmin pençesine düşen Yunan halkına dostluk eli uzatmak insanlık borcudur.

Ekonomisi, şöyle ya da böyle, geçici olarak da olsa az çok iyi giden bir Türkiye, kısa vadeli ortak projeler önererek Yunan ekonomisini düzeltmeye yardımcı olabilmelidir. En kolay çare, belki de iki halkın da yararına olacak biçimde Ege turizminde işbirliği \tederek yeni gelir kaynakları bulmak ve istihdamı artırmak olabilir. “Çareyi kendileri bulsun, her koyun kendi bacağından asılır” demek yakışık almaz. İnsanlar koyun değildir.

Aslında, Yunan örneği, bizim toplum için de ders kaynağı.

Derslerin birincisi, kapitalist toplumların önayak olduğu devletler-arası ya da devletler-üstü kuruluşlara hiç güvenmemek. Günü geldiğinde son derece insafsız olabiliyor onlar. Yunanlılara böyle davranırlarsa, öyle duruma düşsek kim bilir bize nasıl davranırlar.

İkincisi, planlı ekonomiden ve onun getireceği disiplinden asla ayrılmamak. Hele o konuda epey deneyimi olan bizlerin böyle bir yanlışa düşmemiz kolay affedilmez.

Şimdi Ege komşumuzu elinde kalmış bir-iki kamu kuruluşunu satmaya zorlamalarına bakmayın siz. Tam tersine, doğru kurulan ve iyi yönetilen kamu kuruluşları böyle sıkıntılı dönemlerin cankurtaran simitleridir. Türkiye, Et-Balık Kurumu gibi yaşamsal olanlarından başlayarak, elden çıkardıklarını geri alma yahut daha verimlilerini yeniden kurma yollarını düşünmeye başlamalıdır. Bu da üçüncü ders.

En önemlisi, kendi ekonomisini ve maliyesini tam anlamıyla sağlamlaştırmadan boş hayallerle Avrupa Birliği’nin kapısını sürekli çalmaktan vazgeçmelidir.

Böyle konular ve dış örnekler, insanı ister istemez kendi ülkesinin ve toplumunun durumunu düşünmeye çekiyor. Bu haller genellikle şükretmeye götürür insanları. Tehlikesi, durumundan memnun olmak ve onu daha da iyileştirmeye gerek duymamaktır.

Oysa tam tersi olmalı, komşunun durumu insanı daha çok çalışmaya itebilmeli.