TÜRKİYE’NİN her ili hep ihmal edildiğini ve öbür illerin korunduğunu ileri sürer. Hoş görülecek, hatta sevindirecek bir yanı da yok değildir bu yakınmanın: Doğduğu yeri sevmek ve ona bağlanıp bütün vatanı sevip yüceltilmesini dilemek gibi. Kötü yanı ise bütün ülkeyi kapsayıp her köşesinde oturanı az çok eşit ödüllendiren ve refahı hakça paylaştıran bir ulusal plan yokluğundan doğan huzursuzluktur.

Ayrıca, ülke ekonomisindeki büyük yanlışların zaman zaman sadece bazı illerin başına patladığı da olur.

İsterseniz, ulaşım politikasındaki bir büyük yanlışı, yani yolcu ve yük taşımacılığında denizyollarının ihmal edilişini ele alalım. Hem de adında ve görevlerinde “ulaşım” sözcüğü bulunan bakanlıkların bile pek önem vermediği bir yanlış. Ama nutuklara “üç tarafı denizlerle” diye başlanan bir ülkede.

İngiltere, Yunanistan, Japonya, Avustralya, Filipinler gibi ada halklarının “denizci” olması normaldir de, bir yarımada halkının pek denizci olmayışı, hele bir adanın yarısını yöneten KKTC’de denizciliğin canlandırılmayışı anormal değil mi?

Bu açıdan bakınca, Zonguldak gibi ilin kenara itilip yalnız bırakılışını da son yılların ulaşım politikasındaki bir temel yanlışlıkla birlikte düşünmek öğretici olabilir.

Eskinin Zonguldak’ı, sadece mendirekli limanıyla değil, büyük ilçesi Ereğli’yle ve eski ilçesi Bartın’ın güvenli Irmakağzı’yla Karadeniz’in “yol üstü” önemli bir iliydi. Bir de, buharlı gemilerin vazgeçilmez yakıt merkezi olarak, Kırım Harbi’nden Harb-i Umumi’ye, deniz bağlantılı her savaşın uğrak iskelesi ve Köstence’ye, Batum’a, Hopa’ya gidip gelen gemilerin hep “kömür ikmali” için durdukları yerdi Zonguldak.

Şimdi ise çirkinliği ve israfıyla ünlü “Sahil Yolu”nun bile geçmediği ve para harcayıcı Rus türedilerle Ukrayna feribotlarının yanaştığı küçük bir liman. Bunlarla uğraşmaktan ilin asıl potansiyeline sıra gelmiyor. Böyle mi olmalıydı?

Zonguldak, her yönüyle, bütün Türkiye için önemli.