29 Ekim günü sabahtan akşamın ilerleyen

saatlerine dek, hangi kanal, neyi,

nasıl verecek diye kumanda aleti üzerinde

tepinmekten parmaklarım dolama olacaktı

desem, abartmış sayılmam.

Görünen meydan yorumcu istemez.

90. yılı kutlamak için buluşma yeri olarak

seçilen tüm meydanlar doluydu. Tabii

polisin kapattıkları hariç!

Kutlamalar üç büyük kentle de sınırlı değildi.

O nedenle mitinge dönüşen kutlamaların

“taşıma” olduğu da söylenemez.

Klasik bir haber girişi olan şu cümle

gerçek oldu:

29 Ekim Cumhuriyet Bayramı bütün

yurtta coşku ile kutlandı.

***

Ulusal bayram kutlamalarının büyük bir

kitlesellik kazanıp mesaja dönüşmesi 19

Mayıs 2012 ile başlamıştı.

O günün bir rastlantı ya da dönemsel

refleks olmadığı 29 Ekim 2012’de, ardından

10 Kasım 2012’de görüldü. 2013’ün

ulusal bayramları da aynı ivme ile devam etti.

90. yılı onlardan biraz daha farklı kılan

ise güç birliğiydi. Başta Ankara Tandoğan,

İzmir Gündoğdu, İstanbul’un Taksim’den

Kadıköy’e tüm kutlamaları olmak üzere

29 Ekim her yerde güç birliği anlayışı ile dalgalandı.

Yine bütün bu süreçlerin ürünü olan

Gezi ruhu 29 Ekim’in de bünyesindeydi.

29 Ekim, araya giren yazdan sonra hazirandaki

büyük Gezi buluşmasının devam

edeceğini de gösterdi.

Şimdi sıra 90. yılda oluşan birlikteliği

kalıcı hale getirmek.

Bayramlar, büyük kutlamalar özünde

sonuçtur. Ancak Türkiye’nin geldiği noktada

bunları sonuç değil, başlangıç yapmak gerekiyor.

Hükümet koalisyonu önümüzdeki 20

ayda yapılacak üç seçimde ana planlamasını,

“karşıtlık üretmek” üzerine kurmuş görünüyor.

Plana göre, millet hükümetin, devlet hükümetin,

devletle millet buluşmuş ilerliyor,

bir de buna karşı olanlar var!

Olmasa bile yaratmak gerekiyor ki,

hükümetin etrafında örülen koalisyon kenetlensin.

Bu planın parçası olmamak gerekiyor.

90. yıl ruhunun hedefi ve işlevi bu olamaz.

90. yıl ruhu öncelikle şu soruyu sorup

yanıtını bulmalı:

100. yılda nasıl bir Türkiye olacak?

Belki de işe soruyu şu şekilde değiştirerek başlamalı:

100. yılda nasıl bir Türkiye istiyoruz?

Bir başka deyimle, ne yapacaksak kendimiz yapacağız.

Artık, sadece yaptıklarımızdan değil,

yapmadıklarımızdan da sorumluyuz.

Artık, “Bu halkla mı hedefimize ulaşacağız?”

bahanesi kalmamıştır.

Artık, “Bir yerden başlamak lazım” aşaması

geçilmiştir. 29 Ekim’de oluşan “hedef

ortaklığı” somut bir başlangıçtır.

***

İbn Haldun, Mukaddime’de şöyle bir tez

ortaya atıyor:

İslam coğrafyasında kurulan devletler

ortalama 100 yıl yaşar. Bir devlet kurulduğunda,

şehirleşmiş medeni unsurlar

yönetir, onun dışındaki bedeviler devlete

karşıdır. Şehirleşenler zamanla mücadele

etmeyi bırakır ve bedevilere yenilirler.

Devlet yönetimine gelen bedeviler zamanla

medenileşir, onların dışında yeni bedevi

gruplar oluşur. Sonra yönetime yeniler

gelir. Bu döngü her 20-25 yılda bir tekrarlanır.

En çok 4 ya da 5 kez sürer, devamında devlet çöker.

Yeniden altını çizelim, bu tez bir bilim

kurucusu olarak dünyada da kabul görmüş

İbn Haldun’a ait.

İbn Haldun’a hak veren kimi kuramcılar,

Osmanlı’nın da kuruluşunun 100. yılı hemen

sonrasında, 1402 Ankara Savaşı’nda

Timur’a yenilerek çöktüğünü, bölgede

üzerine devlet kuracak başka bir yapı

olmadığı için yenilenerek devam ettiğini söylerler.

Sözümüz bütün bunlardan dışarı; diyalektik

işliyor, sorunlar beraberinde fırsatları da getiriyor.

Cumhuriyetin pek çok kazanımının erozyona

uğradığını düşünenler ayağa kalktılar.

Artık oturmak olmaz.

Hedef bellidir:

Üç seçim çok önemli basamaktır.

100. yıl tüm Türkiye’nindir...