Toplumbilimcilerin anayasa maddelerinden biri şudur:

“Baskılayıp yok saymaya çalıştığınız

hiçbir şey kaybolmaz. Mutlaka bir yerden su yüzüne çıkar.”

Türkiye’de “iç barış yapıyoruz” diye başlatılan son “açılım” politikasıyla hedeflenenlerden başlıcası şöyle özetlenebilir:

Silahları ve insanları susturmak!

Silahların susmasını hangi aklı başında insan istemez. Ama iktidar, silahlardan da önce insanları susturmak için her şeyi yapıyor.

Bu yolla kalıcı bir iç barışa varılamaz.

Susturduğunuz her kesimin topluma etkisi, insan bedenindeki felçli organlara benzer.

İktidar herkesi sustururken kendi kaynaklarından çıkan bilgilerin de herkes tarafından tekrar edilmesini istiyor.

Muhalefet partilerine de şu söyleniyor:

“Barışa destek verdiğinizi söyleyin, aksi halde sizi barış karşıtı ilan ederiz.”

Silahların susmasında olduğu gibi, barış isteminde de değerlendirmemiz aynı; bunu kim istemez?

Ancak hükümetin “barışa gidiyor” dediği yolun devamı çatallı. İktidar PKK ve çevresiyle, barıştan çok, barış sonrasındaki Türkiye hesapları yapıyor.

Bu, çok tehlikeli bir pazarlık.

Gerek mektuplaşmalarda gerekse mesajlaşmalarda barış sözü bir geçiyorsa, başkanlık, yeni siyasi yapı, yeni anayasa iki geçiyor.

Bu durumda akla şu soru geliyor:

Yapılan barış görüşmesi mi, AKP-PKK seçim, anayasa pazarlığı mı?

Görüşmelerin yoğunluğundan olsa gerek, Öcalan’ın görüşleri adım adım AKP çizgisine gelmiş. Öcalan için daha önce yüce Marx, Engels, Lenin vardı. Şimdi onların yerini Hz. Muhammet, Musa, İsa almış görünüyor. Öcalan eski ideolojilerine “din-Lenin” derken, ortaya yeni ne çıkardığını da tam açıklayamıyor.

Belki de şöyle düşünüyor:

“AKP ile ne pişirebilirsek!”

İktidar açısından sürecin iki ucu var:

1- 2014-2015 seçim zinciri.

2- Ortadoğu’nun yeniden şekillenmesi.

AKP için son açılım, seçim çalışmalarının da bir parçası. Söylem ne olursa olsun; önümüzdeki nesiller mi önümüzdeki seçimler mi ikileminde iktidarın tercihi tartışmasız ikinci şıktır.

Ortadoğu’nun şekillenmesinde ipler Türkiye’den çok küresel aktörlerin elinde. PKK, bu şekillenmede nasıl bir rol üstlenecek sorusunun yanıtı, olası çekilme merkezinin neresi olacağı kesinleşince açığa çıkacak. Ancak pek çok başkentte bu sorunun yanıtlanmış olduğunu söylemek mümkün.

Bu aşamada akla gelebilecek soru işaretlerini sonraya bırakalım.

***

En hafif anlatımla “akıl tutulması” diyebileceğimiz şöyle bir ikilem var:

İktidar, medyası ve mahkemeleriyle birlikte terör örgütü ve çevresiyle yaptığı görüşmelerden demokrasi, özgürlükçü anayasa üretmeye çalışırken, yine aynı kollarıyla gazeteciler, milletvekilleri, askerler, akademisyenler, avukatlardan terörist imal etmeye girişiyor.

Kamuoyunda Silivri yargılamalarıyla açılım süreci arasında bağ olduğuna ilişkin bir algı var. Zaten bunu görmemek için iktidar medyası olmak gerekir.

Bu denklemden çok şey çıkar ama, iç barış çıkmaz.

Bunu BDP de görmüş olmalı ki, salt hükümetin atacağı adımlar ve vereceği güvencelerle yetinmek istemiyorlar. Meclis’in de devrede olması için bastırıyorlar.

Adalet Bakanı da buna karşılık, Meclis’e gerek yok, yasa çıkarmaya da gerek yok, kanı durdurmak suçsa bunu işleriz, sorumluluk hükümettedir, diyor.

Bunun Türkçesi şu:

Kanun benim!

Bu da barışa giden yol değil.

AKP diyor ki:

“Ben iktidarımı güçlendireyim, gerisi ne olursa olsun...”

PKK diyor ki:

“Ben iktidardan kendi hayat saham olan bölge için özel haklar, ayrıcalıklar alayım, gerisi ne olursa olsun.”

BDP’lilere bir sözümüz var; ilgi alanlarına giren ülkelere baksınlar, ülkenin genelinde demokrasi ne kadarsa özel bölgesinde de o kadar olmuştur!

AKP’ye de bir sözümüz var; hiçbir iktidar Türkiye’den büyük değildir. İç barış gibi önemli bir konuda atılacak adım, ülkenin bütününde kabul gördüğü kadar kalıcı olacaktır.

İç barış bizim de özlemimiz. Ancak iktidarın dayattığı mantıkla tutulan bu yol hiç barışa gider.