“Adile Naşit, Kemal Sunal ve Müşfik Kenter. Katıldığım en kalabalık aktör cenazeleridir” diyor yanı başımda Haldun Dormen…

Perran Kutman, Erdal Özyağcılar, Başar Sabuncu, Okan Yalabık, Deniz Türkali, Gürer Aykal, Musa Uzunlar, Yetkin Dikinciler, Nejat İşler, Mehmet Güleryüz… Hepsi kol mesafesinde etrafımda.

Tiyatro tam kadro burada.

Tiyatro, sanat dünyasının önde gelen isimleri Müşfik Kenter’e eksiksiz vedaya gelmiş…

Sadece sanatçılar değil…

Kenter’in öğrencileri, gençler, özellikle kadınların yoğun olduğu bir kalabalık doldurmuş Teşvikiye Camisi avlusunu.

Avlu öylesine dolu ki… Kalabalığın içine girmeye çekinen çok sayıda sade vatandaş da Teşvikiye Camisi’nin caddeye bakan yeşil parmaklıkları arkasından cenazeyi izliyor.

Kuşakları birleştiren oyuncu

İnsanların giderek dağıldığı bayram arifesi olmasa, kalabalığın daha büyük, daha da ezici olabileceğini düşünüyorum.

Bir gece önce hele internet sitelerinde, sosyal medyada yazılanları okuduktan sonra Müşfik Kenter’in her yaş grubundan insanın yaşamına giren, bütünüyle halka mal olmuş bir sanatçı olduğunu fark ediyorum.

Orta yaş ve orta yaş üstü kesimler onu klasik tiyatroda, radyo döneminden tanımış…

Daha genç kuşaklar büyük oyuncuyu, “kendilerini televizyona kilitleyen Alf’in sesi” olarak bellemişler…

Kiminin yaşamına Orhan Veli’den, Nâzım Hikmet’ten şiirlerle girmiş Müşfik Kenter…

Kimininkine “kıssadan hisse” öykülerle…

Ve herkes sonuçta sesine efsunlanmış…

Yakışıklılığıyla ortalığı kasıp kavurduğu gençlik yıllarını hatırlayanlar, yılların silikleştiremediği albenisine kapılmış…

Müşfik Kenter öyle ya da böyle hayatlarımıza girmiş. Her birimizde silinmeyen izler, anılar bırakmış. Onun için bugün Teşvikiye Camisi’nde toplanan bu kalabalık ve parmaklığın beri yanından cenazeyi izleyen ezcümle insanlar, yaşamlarından gerçek bir kesitin, bir parçanın koptuğunu hissediyor. Kendilerinden bir büyünün eksildiğini düşünüyorlar. Sıcak ağustos öğleninde o yüzden buradalar.

Yakınımda dostum Zeynep Erkut; “Çocukluğumuz gidiyor Nilgün” diyor: “Gençliğimiz gidiyor!”

Bizler gibi sıradan sanatsever / tiyatroseverler; yitirilen anılarımızın hüznünü yaşıyoruz. Bizden her geçen gün biraz daha uzaklaştığını hissettiğimiz köklerimizin, elimizden kayan geçmişimizin ve eski Türkiye’nin günlerinin yasını tutuyoruz…

Tiyatro dünyası ise yeri doldurulmayacak bir “usta”, bir “efsane aktörün” kaybına ağlıyor.

‘Dünyanın en iyi aktörlerindendi’

“Efsane aktör” tabirini, yanına başsağlığı dilemek için gittiğim Haldun Dormen kullanıyor.

“Onu yalnız Türkiye’nin değil, dünyanın efsane aktörleri arasına yerleştiriyorum” diyor: “Müşfik Kenter, dünyanın en iyi aktörlerinden biriydi. Yerini doldurmak çok zor.”

“Efsane” ile ne kastettiğini sorduğumda Dormen; “Oynasa da oynamasa da etkisini yitirmeyendir!” yanıtını veriyor: “Hayalde ve akılda kalan. Öldükten sonra da ünü devam eden oyuncudur.”

Bir gece önce izlediğim Müşfik Kenter’le yapılmış son röportajlardan birinde, aktörün oyunculuğu “ciddi bir şaka” olarak tanımladığını hatırlıyorum:

“Oyunculuk beni hep güldürmüştür. Bu mesleğin ciddi bir şaka olduğunu düşünürüm” şeklindeki sözleri kulağımda yankılanıyor…

Böylesi bir oyunculuk tanımını kendisini uzun boylu ciddiye almayacak kadar dev, dünya sahnesinin gerçekten efsane olmuş deha oyunculardan duyduğumu düşünüyorum.

Roma’da tanımış olduğum Marcello Mastroianni mesela, oyunculuğu böyle hep “ebedi bir çocukluk” olarak tanımlardı. İngiliz tiyatrosunun önde gelen isimlerinden Peter Brook keza aynı şekilde “aktörü 80 yaşına dek çocuk kalan insan” kategorisine koymasıyla bilinir.

Bir yanıyla saf, bir yanıyla ele avuca sığmayan ve önden kestirilmeyen bir yaramaz; bir yanıyla alabildiğine oyunbaz…

Bana göre Müşfik Kenter böyle sonuna dek “çocuk kalabilmiş sayılı aktörden” biriydi.

Dormen’in uluslararası ölçekte yaptığı “efsane aktör” tanımını sonuna dek hak eden bir isimdi…

Teşvikiye Camisi avlusunda onu uğurlarken aramızda sürekli, “yerini dolduracak” başka bir isim olmadığını konuştuk.

Arkası gelmeyen bir aktör sınıfının son temsilcisi oldu Müşfik Kenter.

Nur içinde yatsın.