CEO için çıkan yasalar
Oysa ki model büyük düşlerle başlamıştı.
Berlusconi’nin “medya imparatorluğu” ile yönlendirilen seçmenler, kurnaz işadamının İtalya’yı da “özel şirketlerinde” olduğu gibi “abad edeceğine” inanıyorlardı.
“Kendisi bu kadar köşe olduysa, bizi de köşe yapar!” diyerek lidere tapıyor, “CEO’nun yolsuzluklarını” bu sebeple görmezden geliyor, onun “güçlü imajı”nın ardından gidiyorlardı.
Bu seçmen şartlanmasına, İtalya’da “Stockholm sendromu” adı veriliyordu.
Berlusconi de ülkeyi bu arada medya imparatorluğu “Mediaset” gibi yönetiyor, “özel” ve “devlet” arasında ayrım yapmıyor, kurumlara boyun eğmiyor, özel çıkarları için meclisten dilediği yasayı geçiriyordu.
Şahsı namına- “ad personam”- geçirilen bu düzinelerce yasayla “hükümetin başı” hakkındaki davaları yönlendiriyor ve ilerde Cumhurbaşkanlığı’na çıkıp ömür boyu dokunulmaz olmayı planlıyordu.
Ancak İtalya’da tüm bunlara rağmen yargıçlar pes etmedi. Yolsuzluk, mafya ve vergi kaçakçılığı davasından yargılanan “CEO”nun peşini bırakmadılar ve Başbakanı sonunda meclisten attırmayı başardılar.
Kriz nedeniyle zora giren “şirket İtalya”nın CEO’sunun, uluslararası sistem tarafından dışlanmasının sonuçta tayin edici rolü oldu.
Başta Merkel olmak üzere “dış konjonktür”, Berlusconi’yi 2011’de istifaya zorladı. Bunu liderin parlamentodan dışlanmasına varan süreç izledi.
İtalya örneğinde görüldüğü üzere, “şirket modeli”nin en yaman açmazı bu: “A.Ş. modeli, uluslararası aktörlerin ve sis-teminin müdahalesine tamamen açık!”
Baştaki CEO, ülkedeki en rakipsiz güç de olsa, “dış konjonktür”; “kırmızı kart” çıkarttı mı, önünde hiçbir güç duramıyor.
Görkemli günlerini yaşlılar evinde Alzheimerlıları eğlendirerek sona erdiren Berlusconi’nin patetik sonu, buna en somut misal.