“Ben nasıl ölürüm, anlamıyorum
Dünya yıkılır belki”
Fazıl Hüsnü Dağlarca böyle yazmıştı... “Hangi mahallede imam yok / Ben orda öleceğim” diyerek, belli bir yaşta çekip gitmişti.
Şu günlerde ben de eski yılları düşünüyorum. Yaşlılık hali diyeceksiniz! Otur pencereden bak, denizi gör, insanları gör, gökyüzünü, aynalarda da kendini...
O gitmiş çoktan! Duvardaki genç durmaksızın bana bakar. Alıp götürmek ister sanki yanına. Başında lise kasketi, elinde kitaplar...
Zamanı geldi demiş İlhan, hastaneden kalkıp gazeteye gelmiş, herkesle vedalaşmış... Ben de hasta odasında ayrıldım ondan! Bir kez daha görüşeceğimizi umarak...
Olmadı, olmuyor, olmayacak! Giden gidecek, kalan da er geç gidecek...
Şu politikacı geçinenlerde acımak yok! Hiç düşünmezler mi, sonlarının nereye varacağını? Yine de direnirler kafalarındaki tutkuları canlandırmayı umarak... Yok oluş diye bir şeyin olduğunu unutarak. Sonsuzluğu hayal ederler.
Kişi çekip gidince dünya yıkılır mı? Yıkılır, ama kendi dünyasında yaşar bunu. Herkes bilir, bekler o anın gelmesini! İnsanoğlu kendinde bulur her şeyi... Bir değerdir, ama ölçüyü aşar... Bir yüce göreve çıkması bile yetmez. Sen yönetime geldin, yeter demelisin. Ama demezsin. Yetmez, daha ne olsun istersin. Bir şiir kitabına ad olmuş, “Daha”. Şair dahayı aramış. Sanatta yalnız aramak mı var? Bulmak yok mu? Bulduğunu sanmak o ayrı bir şey! Kimi sevinir bir değer kattığına, yazıyla, sözle, eylemle.
Zaman vardır yazmak yetmez! Bir uyanış mı gerek. Toplum ayağa kalkıp ileriye yürümeli mi? Bunu sensin belirleyecek! Başkası çıkarsa beni izle diye! Yalandır o, kandırır çoğumuzu! İnsanoğlunun yazgısı öyle. Kanmaya, aldanmaya, uyutulup güzelliklerden kopmaya...
İşte haziran, işte temmuz, işte ağustos... Her birinde bir roman vardır.
Yanılmış Dağlarca, “Ben nasıl ölürüm” derken. Derken çekip gitmiş. Nasılı masılı yok işte, çekip gitmek ya da sürüklenerek yürütmek var. En iyisi inanmak şair gibi, “Ben nasıl ölürüm” diye ölümden kaçabildiğince kaçmak...