“Biz insanın ceddiyiz.”

Geçen günkü yazımı böyle bitirdim.

Yarınların insanı bizim çocuklarımız, torunlarımız, onların da çocukları torunları, bir yüzyıl geçecek aradan iki binlerde, üç binlerde.

Ben şöyle elli altmış yıl sonrasını düşünüyorum. O günleri de yaşayabilsem! Hiç değilse düşlerde olduğu gibi! Düş başka, rüya başkadır. Biri karanlıkla aydınlığın karmasıdır, öteki sert mi sert bir olaydır.

Gençlikte, rüyalarda başka şeyler yaşanır. Yaşlılıkta ise çok daha değişik şeyler.

Şu günlerde benim yaşadığım, düşler, bir ömür boyu anıların karmaşık görüntüleridir. İnsanlar da aynı, ama biraz farklı gerçektekinden... Ahmet diyorum, bir kişi değil birkaç Ahmet geliyor! Ali için öyle, Hasan için, Kemal için...

Öyle çok insanlar gelip geçmiş ki yaşantımızdan! Uçmuş gitmiş çoğu. Yerlerini aynı adı taşıyanlar almış... Onlar da bir gün geçip gidecek, düşlere sığınacaklar. Yalan yanlış düzenlenmiş düşlere... Ki onları da bizim kafalarımız belirlemiş, seçmiş, gerçek kılmış.

Nerden nereye!..

Yaşlılık işte, düşünecek, yazacak, konuşacak bir şey mi bulamadın ey yazar? Oysa olaylar gırla, acısı, üzücüsü, iğrenci, çirkini ile dopdolu bir ülke manzarası...

Evet biz gelecekteki mutlu insanların ceddiyiz. Yani, dedeleriyiz.

\n