“Söyleyeceğim bu değil
Dokuz ilham perisinden
Bu değil.”
Bir an önce ne diyeceksen?
Eveleyip gevelemeden söyle açık açık...
“Bu sabah bir adamı astılar.”
Eski günlermiş idam cezasının kolaylıkla uygulandığı günler...
Yine o anlayışlara ya da ters anlamalara, yorumlamalara, uygulamalara....
Hep şairlerdir gerçekleri kendi tutkularına göre değerlendirenler. Okurlar aynı çizgide midir?
Şair kafası deyip geçmeyin, yaşam denen bir düş gerçeği varsa onu önce şairler duyar, duyurur.
“Bu sabah bir adamı astılar.” Asıl asılacak adamların suçu vatana ihanet. Kim görmüş, kim bilmiş? Sorgu sual olmuş mu? Yargı denen büyük güç ya da sonsuz düş haklı mı çıkmış?
Geçmişte çok adam asıldı. Beyazıt Meydanı’nda, bazen de Sultanahmet’te... Şimdilerde olmuyor öyle şeyler. Uygarlaştık da ondan mı? Oysa ben çocukken ne çok idam vardı. Birinin asılmasına ben de uzaktan tanık olmuştum. Bir berber çırağı idi. Ne yapmış da idama mahkûm olmuş? Geçmiş zamanın en etkin yaşantıları bile zamanla siliniyor. Belli yaştakiler zaman zaman anımsıyorlar. İyi ki yasalarla bu cinayetlere son verildi, diyorlar. Bir adam başka birini öldürmüş diyorlar, o adamı asarak cezalandırıyorlar. O adamın gerçekten suçlu mu yoksa bir kurban mı olduğunu anlayamadan.
Aldanır’ı tanır mısınız? Uzak mı uzak yılların gizli şairiydi. Birkaç unutulmaz şiir yazdı bıraktı. Öyledir bu işler, yazarsın, okuyan okur gerisine vız gelir. Aldanır’ın bir adı da Selahattin idi. Kimi şiirleri ezberimde olan bir şairim... Doğru yazanlar zamana neden yenik düşer? Zamanın beğenisine göre yazmadığından mı? Beğenileri yenilemek, çağdaşlaştırmak; kolay değil bunu yapmak, yapabilmek. Aldanır’dan bizlere sunulan dizeler:
“Bir ozanlar gelecek bir ozanlar/şiir yaşama dönüşecek nasıl olsa/Adam gibi devletler adam gibi vatanlar/Ölmek de adam gibi olacak yaşamak da/Ama bir ozan sonra ama bin ozan sonra”
Ama kim bekleyecek, kim o günlerde yaşayacak?
Hangi ozan, hangi duyarlık.