Bir anda hiç beklenmedik bir haber: “167 kişi yakalanmış...”
Kadın, erkek, çoluk çocuk!..
Gazeteler gözaltına alınan, yani tutuklanıp içeri atılanların sayısını veriyor, ama adları, kimlikleri yok!
Olmaz olur mu? Ama yazmıyorlar!
Niye toplamışlar ordan burdan insanları? Hemen her ilden, ilçeden...
Haberi okurken sorar mısınız, ne yapmışlar, niye 167 kişiyi toplamış, suçlamışlar!..
Alışıldı bunlara! Suçla, içeri at! Orda beklesin bir ay mı bir yıl mı? Daha mı çok!..
Yüzlerce yurttaşımız mahkemeye çıkarılacakları günü bekliyor. Varsın beklesinler. İçerde, bir sıkıntıları yok nasıl olsa, gerekenler yapılmış! Zamanı gelir yargı önüne de getirilirler, ne olacaksa olur!
167 kişiyi alelacele toplamanın nedeni ne olabilir? Bu haberi duyan, okuyan şöyle düşünmez mi; acaba işin içinde bilinmez, öğrenilmez önemli bir olay mı var? Aldırmazlık da yaygınlaşmış, “Bana ne, başkalarını ilgilendirir”...
Bana ne, diye diye yıllar geçer gider. Adalet işlerine yeni bir anlam kazandırmaya kimse yanaşmaz. Yanlış bir anlayış sürüp gider. Acımaksızın, fazla düşünmeksizin... Bizim dışımızda olan, nedense pek çoğumuzu ilgilendirmez...
Ben o 167 tutuklanmış insanımıza seslenmek istiyorum. Ama ne diyeceklerini biliyorum: “Ben de bilmiyorum, bir şey de söylemediler ki suçumu, kabahati anlayayım!”
Yanıtsız sorularla akıp gider zaman! İçerdesindir, ele geçmişin bir kez, bir fırsattır, yaşanacak bir denemedir. Bu yüzden topluma da yararlı olabilir, gerçeği öğrenebilmesine. Ne var ki bugün hapisteki yüzlerce insanımız bu soruların altından kalkamaz.
İnsanlar yasaların ya da yasadışı tutumların fırtınasında yaşar gider.
Bir isyan, bir başkaldırma var mıdır, olabilir mi?
Sen de bilirsin bunu, ama susarsın. Ne demiş büyüklerimiz; susmak en büyük erdemdir... Sarıl erdemine, yat uyu öyleyse!..