Bugün “9 Eylül”.. Bayramımız kutlu olsun…

Sadece İzmirlilerin değil, tüm ulusumuzun; hepimizin...

Çünkü 9 Eylül 1922’de “Kuvayı Milliye” ordumuz İzmir’imizi emperyalizmin maşası Yunanlılardan geri aldığında, Bağımsızlık Savaşımızın kesin zaferi de ilan ediliyor; ilerleyen süreçte siyasal zaferlerle sağlanan bağımsız Cumhuriyetimize de yelken açılıyordu...

Bu nedenle “İzmir’in Kurtuluşu” aslında “ulusal bayram”ımızdır.

Hatta 30 Ağustos 1922’deki büyük zaferi izleyen efsanevi “eylül günleri”ni de kentlerimizin ardı ardına gerçekleşen “kurtuluş”larıyla “Anadolu’nun Gurur Ayı” olarak kutlamamız gerekiyor; açayım…

30 Ağustos’un \tardından

Başkomutan Mustafa Kemal yönetiminde 26 Ağustos’ta Kocatepe’den başlatılan “Büyük Taarruz” ile işgalci Yunan birlikleri dağıtılmış; destansı “Dumlupınar Meydan Muharebesi” zaferinin esirleri arasına “Yunanistan Küçük Asya Ordusu Komutanı” unvanlı General Nikolaos Trikupis de katılmıştı.

Ege’ye ilerleyen ordumuza tüm kent ve kasabalardaki Kuvayı Milliyecilerin destekleriyle gerçekleşen kurtuluş günleri şöyleydi.

30 Ağustos’ta Kütahya, Dumlupınar, Demirci, Çivril;

31 Ağustos’ta (Uşak) Sivaslı;

Eylül’ün 1’inde Seyitgazi, Gediz, Uşak, Kiraz ve Aliağa;

2’sinde Eskişehir, Karahallı, Ulubey;

3’ünde Sındırgı, Dursunbey, Güney, Emet, Tavşanlı, Selendi, Eşme, Buharkent;

4’ünde Bigadiç, Bozüyük, Söğüt, Buldan, Tire, Simav, Kula, Sarıgöl;

5’inde Kuyucak, Nazilli, Sultanhisar, Susurluk, Pazaryeri, Alaşehir, Gördes, Salihli;

6’sında Balıkesir, Balya, Gönen, Savaştepe, İnegöl, Yenişehir, Bilecik, Söke, Umurlu, Köşk, Akhisar, Bayındır;

7’sinde Aydın, Beydağ, Turgutlu, Germencik, Kuşadası, İncirliova, İvrindi, Torbalı, Saruhanlı;

8’inde Burhaniye, Kemalpaşa, Selçuk, Manisa;

9’unda da Edremit, Menemen, Orhaneli ve Bornova’yla birlikte İzmir’imiz…

O sabah Ahmet Zeki (Soydemir) komutasındaki 2’nci Süvari Fırkası, ardından Mürsel Bey (Bakü) komutasındaki 1’inci Süvari Fırkası kente girdiler. Hükümet konağı ve Kadifekale’ye Türk bayrağı çekildi...

İlerleyen günler

Eylülün müjdeleri ilerleyen günlerde ise şöyle sürüyordu;

10’unda Orhangazi; 11’inde Bursa, Gemlik, Foça, Seferihisar, Güzelbahçe, 12’sinde Mudanya, Urla, Kırkağaç; 13’ünde Soma, Kınık; 14’ünde Karacabey, Manyas, Altınova, Mustafakemalpaşa, Bergama, Dikili; 15’inde Ayvalık; 16’sında Çeşme; 17’sinde Karaburun, Bandırma; 18’inde Erdek Biga, Mahmudiye; 20’sinde Bozcaada, Bayramiç, Mihalıççık, Sivrihisar; 21’inde Ayvacık; 22’sinde Ezine, Emirdağ; 23’ünde Çan; 24’ünde Bolvadin; 25’inde Lapseki kurtuldular..

30 Ağustos törenlerini “sivil”leşme (!) adına sınırlandıranlara sormalı; ya o ulusal zaferin sağladığı bütün bu “kent bayramları”mıza ne diyeceksiniz? Tümü “halkın” zaferiyle kazanılmadı mı?

1922’nin “efsanevi eylül günleri”ndeki ulusal coşku, Doğu Anadolu’da da 1920’de yaşandı. 29 Eylül’de Sarıkamış’ın, 30 Eylül’de Göle’nin Çarlık Rusyası işgalinden kurtuluşunu anımsarsak, eylül bütünüyle “Gurur Ayı”mız; hatta “Bayram Ayı”mız değil midir?...

Kutlu olsun…