Cumhuriyet’teki haberi Özcan Özgür yazmıştı. Güney Ege’nin doğa cenneti Gökova Körfezi’ndeki alaylı mimarımız Nail Çakırhan’ın eseri, yöresel evleriyle ün yapan Akyaka’ya, aynı zamanda “belde sakini” de olan Oktay Akbal’ın büstü dikilmişti.

Kitaplarını armağan ettiği “Oktay Akbal Halk Kütüphanesi”nin bahçesine Akyaka Kültür ve Sanat Derneği (AKSDER) tarafından konulan büstün açılış törenini yazan Özcan özetle diyordu ki; “Yazarlar, sanatçılar, tarihçi, arkeolog, siyasetçi ve akademisyenler ile Akyakalılardan oluşan katılımcılar bu anlamlı girişimden ötürü AKSDER yöneticilerini kutladılar.” (Cumhuriyet/3 Ağustos)

O gün orada bulunamadığıma, Oktay Ağabey’e sarılamadığıma, Şadan Gökovalı gibi eki dostlarla buluşamadığıma hayıflanırken, neler söylendiğini de yıllardır aksatılmadan gönderilen Devrim Gazetesi’nden okudum. Törenin ayrıntılarını yazan Süleyman Akbulut’un ardından Sakin Koşar da köşesinde diyordu ki: “Ne iyi etmişler ki; bizim için ne kadar değerli olduğunu, kendisine hayattayken göstermişler.” (Devrim/3-4 Ağustos)

‘Aydınlanma Çınarı’

Cumhuriyetimizin ve edebiyatımızın “Aydınlanma Çınarı” Akbal, hemen tüm aylarını artık Akyaka’da geçiriyor. Atatürk Türkiyesi’nin yaşatılması için sürdürdüğü mücadelesinde Cumhuriyet gazetesindeki “aydınlanma dersleri”ni de buradan yazıyor.

Nitekim açılışta demiş ki; “Ömrüm daktilo başında geçti. Hâlâ 50 senelik daktiloyla yazıyorum. İnsanoğlu hep üretmeli… ben de böyle yapıyorum. Sizler de bana gönüllerinizde yer verdiniz. Bu toplantıya ve büstümün yapılmasına çok teşekkür ediyorum.”

Büstü yapan dostu Prof. Dr. Sadun Ersin ise heykelin öyküsünü şöyle anlatmış: “Birinci aşamada tasarım ortaya çıkarıldı; işe çömlekçi çamuruyla başladım. İkinci aşaması yapımıydı, dökümlerdeki hataları düzelttik ve 3 parça olarak 2 buçuk 3 ayda tamamladık.”

AKSDER Başkanı Aydın Turuç da bakın neler söylemiş: “Sayın Akbal Akyaka’da kendi ismini taşıyan sokak ve kütüphaneyle özdeşleşti. Şimdi de büstüyle ölümsüzleşti.”

‘İlhan Abi’ için de

Cumhuriyet’in haberinde ise şu bilgi de vardı: “Törene katılanlar, Datça’da Can Yücel’in mezarının, Ören’de Melih Cevdet Anday’ın heykelinin bulunduğuna dikkat çekerek, ‘Akyaka’ya da bir İlhan Selçuk büstü yakışır’ dediler.”

Orada olsam ben de şunu eklerdim: “Tıpkı Çakırhan ve Akbal gibi İlhan Selçuk adı da o begonvillerle bezeli sokaklardan birine verilmeli...”

İlhan Abi de o hep kısa süren dinlencelerinde Akyaka’ya kaçar, akşamları Azmak kıyısındaki körfeze akan suyla ve yeşille bütünleşmiş Halil’in Yeri’nde dostlarıyla söyleşirdi. Ortadan kaybolduğunda orada olduğunu ya “Pencere”sinden ya da Akbal’ın “Evet/Hayır” köşesinden okurduk…

Akyakalılardaki “İlhan Selçuk büstü özlemi”nin nasıl giderilebileceğini sorarsanız, bana göre aynı heykelde mutlaka “Handan Abla” da yer almalı. Çünkü gerek Akyaka’daki tek odalı minik dairenin, gerekse Muğla’daki o küçük bahçeli evin her an İlhan Selçuk gelecekmiş gibi temiz, tertipli tutulmasında baş emektar Handan Selçuk ve yardımcısı Şengül Hanım’dı…

Handan ve İlhan Selçuk’un ışıklarla uyumalarına dua ederken, Oktay Akbal’ın “aydınlanma öğretmenliği”ni daha nice sağlıklı yıllarda Ayla Hanım’la el ele sürdürmesini diliyoruz…