\n\n\n

Seçim sonuçları malum... Kimine göre halkımızın yarısı hükümetten çok memnun; kimine göre de Başbakan’ın “proje”lerine hayran kaldı…

Bir mimarlık hocamız dedi ki: “Halk TV tartışmalarında ille de profesörleri, uzmanları istiyor, ama ülke yönetiminde istemiyor...”

Demek ki artık TV programlarına uzman yerine “halk” denince akla kim geliyorsa onlar çağrılmalı… O uzmanlar ki “seçim projeleri”ne bile hep karşı çıkmadılar mı? Sonuç: “yüzde 50” ile haksızlar!

Bernard Shaw

Bense öteden beri “demokrasi” denince Bernard Shaw’ın sözlerini; “seçim” denince de eski bir İran fıkrasını anımsarım...

Geçen yıl 24 Ocak’ta aramızdan ayrılan Şakir Eczacıbaşı, çok sevdiği Shaw’ın sözlerini “Gülen Düşünceler” adlı kitabında derlemişti.

Ünlü İrlandalı yazar, 1856’da Dublin’de doğdu, 1925 Nobel Edebiyat Ödülü’nü aldı. Oyun yazarlığının yanı sıra sosyalizme ve kadın haklarına adadığı ömrünü 94 yaşındayken budadığı bir ağaçtan düşerek 1950’de noktaladı.

“Gülümseten” tanımlamaları arasında demokrasi için demiş ki: “Demokrasi, düzenbaz bir azınlıktan atanma yerine, yetersiz bir çoğunluktan seçilmeyi sağlar.”

Bu sözüyle İngiliz hükümetlerinin “kandırılan cahil halkın oyları”yla seçildiklerini ima ettiği için iktidardakileri kızdırsa bile, ününe ün katan sözü şöyleydi: “Demokrasi dediğimiz siyasal deney, düzenbaz yönetimin tarihteki son sığınadır.”

‘Kutsal’ sandık

Eski İran fıkrasına gelince... Şah Rıza Pehlevi zamanında başka partiler de vardı, ama tüm seçimleri Şah’ın partisi kazanırdı. İran Azerbaycanı’ndaki Ardebil kentinin sevilen nüktedanlarından “Lotu (kabadayı) Kôru”, bir seçim günü oy atma sırası kendine geldiğinde sandığa secde etmeye başlar… “Tapınma”sı uzayınca etraftakiler sorarlar: “Ay kişi, sen ki Müslümansın, hiç sandığa tapılır mı?”

Lotu’nun yanıtı kendi dilinde şöyledir: “Ay Erdebilliler, bu sandığa men tapmıyım da kim tapsın; 50 yıldır içine Memmed atıram, amma içinden Mustafa çıhır!”

Oy masalları

Seçimleri kampanya söylemleriyle değerlendirdiğimizde akla şu geliyor: “Demek ki ülkenin gerçek sorunlarına eğilmek yerine, hayali ve rant umutlu projeler daha fazla oy kazandırabiliyor.”

Bu projeleri ise “iktidar”da olduğu için sadece AKP yapabilirdi...

İstanbul’a kanal açmak; İzmir’e tüp geçiş yapmak; Ankara’ya dünyanın en büyük hayvanat bahçesini kurmak; Trabzon’da denizi doldurup dev stadyum inşa etmek, dolgu alanlarına AVM’leri, otelleri, siteleri sıralamak; diğer kentleri binlerce yataklı dev şehir hastaneleriyle, hatta stadyumlarla donatmak; denizi olmayan kentte deniz yaratmak, hangi kentin altyapısı eksikse derhal tamamlamak...

Bütün bunlar ancak “hükümet desteği”yle ve “devlet parası”yla yapılabilecek işler değil midir?

Muhalefetse bilim dışı projeler için “biz daha iyi yaparız” demeyi yeğlemediğinden, dünyanın en pahalı akaryakıtı kullanılan; ulusal zenginlikleri pazarlanarak Cumhuriyetin sağladığı tüm ekonomik güvencelerini yitiren; tüm akarsuları HES şirketlerine, efsanevi ormanlık dağları altın tekellerine dağıtılan ülkemizde yaşayanların yarısı, hiçbirisini umursamadan oylarını “rant projeleri” gösterilerine veriverdi…

Yarın bu seçim projelerinin adlarının bile anılamayacağı; çünkü çoğunun oy için uydurulduğu anlaşıldığında, 12 Haziran’daki “demokrasi zaferi”ni yaratanlar acaba ne yapacaklar?

Seçimlerin özeti şudur: Halkımızın yarısı, ülkenin hiçbir zenginliğini “muhafaza etmeyen bir muhafazakâr”lığı destekliyor. Milli iradeyi de işte böylesi bir “demokrasi bilinci” oluşturuyor…