“Hatip bilinmeyen bir dilde konuştu” diye zabıt düşülecek. Ve bu defa da Nazenin Elçi’nin “Sen ölme baba ben öleyim” feryadı duymazdan gelinecek. O da böylece katılacak devlet babaya kan bağıyla akraba çocuklar arasına. 

Ayıplarımızı insan canıyla örtme alışkanlığımızın kamburuyla yaşayacak ne ilk çocuk Nazenin; ne de sonuncusu olacak. “Nasıl yaşanır böyle” diye sorasım var ama kalanlara ölenlerinin yasını bile çok görecek kadar düşmanlıkla da yaşanmıyor zaten. Kimileriniz adımın nereden aşina geldiğini düşünüyor olmalı. Artık sadece nostalji videolarında filan anımsadığımız; yediği yemeğin tepsisini kaldıranların, kitapların özetini okuyan değil kitaplar dolusu şiirleri olanların, sandıktan yedi kere gelen ama altı kere de şapkasını alıp gidenlerin olduğu; Afrika’dan muza binip gelen böceğin hesabının sorulduğu bir zamanın güya “süper” çocuğu Selim Can’ım ben.
Bana dair pek öyle süper bir şey yok tabii, hiç de olmadı. Ama bu ülkenin şimdiye sayıları yüzlerle artmış “süper çocuk”ları var: Nazenin var... Alaz’ın ve Türküler’in, Özgür’ün ve Özge’nin, Felat’ın, Ferhat’ın ve Kamuran’ın, Nilhan’ın, Kanije’nin ve Uyvar’ın ve Delal’in, Sera’nın, Arat’ın olduğu gibi... Barış nöbetini Rüya’dan devralan Ege ve yarın ondan devralacak olanlar gibi... Adını bilmediğimiz, yüzünü görmediğimiz ve aralarına her gün yenilerini kattığımız onlarcası gibi...

Kayıkçı kavgası
Partiler, liderler ve fedailerinin bu bitmez kayıkçı kavgası bizim kavgamız değil. İyiyle kötünün, güzelle çirkinin, nazikle hoyratın kadim ve vahşi kavgası bizimki. Birlikte yaşamamızın kefaretini gencecik insanlara hayatlarıyla ödetme hoyratlığıyla; haksızca toprağa, hapse, işsizliğe, umutsuzluğa bıraktıklarımızla; bu istikrarlı karanlıkla meselemiz.
Ağalar, beyler ortasına bizi aldıkları bir oyunu döve döve oynatmaya çalışıyorlar bize. Zorunda değiliz bu oyunu oynamaya ve oynamayacağız onlarla bu oyunu.

Reddediyoruz
Kimse kör kuruşunun hesabını unutmazken hep biz, hep sizin istediklerinizi, hep yanınıza kâr kalsın diye unutacak değiliz. Hep sineye çekmeye, yeni sayfa açmaya; sizin Tanrı’nıza, sizin inandığınız gibi inanmaya; makbul bulduğunuzu sevip uygun gördüğünüzce sevişmeye; anamıza, babamıza vermediğimiz hesapları size vermeye; sizin dilinizi, sizin dilinizde konuşmaya; kendi ülkemizde sığıntı olmaya; kötünün iyisiyle yetinmeye; yasımızı bile gizli gizli tutmaya mecbur değiliz. Bu nefret, bu düşmanlık kaderimiz değil bizim. Sizin oyununuzdan çok fazla acı düşüyor payımıza. Ve biz reddediyoruz bu oyunu. Reddediyoruz çocuklarımızı bizi büyüten acılarla büyütmeyi.

Oyunu bozmak
Barış gelecek çünkü biz getireceğiz. Bozacağız oyununuzu. Koltuklarınızı alacağız. Meclis’inize gireceğiz. Gazetelerinizde, televizyonlarınızda, kurultaylarınızda, seçimlerinizde karşınıza dikileceğiz ve sizi yeneceğiz. İyiye, güzele, doğruya karşı duranlarınızın hepsini bir bir alt edeceğiz. Hesap vermekten, hesap sormaktan, gerçekleri konuşmaktan korkmadan; emeğimizle kazandığımızı onurumuzla yaşayacağımız geleceği biz kuracağız.
Sizden güzel insanlar olacağız. Güzel insanlar büyüteceğiz. Ve ektiğiniz nefret tohumlarına bir damla bile su vermeyeceğiz. Üretmekten, düşünmekten, sevmekten vazgeçmeyeceğiz. Çatlasanız da, patlasanız da olmayacağız istediğiniz gibi. Kardeşimize düşman olmayacağız ve kardeşliğimizin hukukunu size çiğnetmeyeceğiz. Çünkü barışsız bir dünyada, nefretinizin ve gözü doymazlığınızın kamburuyla büyümekse geleceği çocuklarımızın; yere batsın o gelecek, yere batsın o geleceğe çıkan köprüleriniz, tünelleriniz...  

Selim Can Sazak Araştırma Görevlisi, Dış Politika Programı The Century Foundation, ABD