Geçen gece açık oturumlardan birinde konuşmacılar çok seviyesiz bir şekilde askerlere ve dolayısıyla TSK’ye aşağılayıcı sözler sarf ediyorlardı. Konuşmacılardan birine moderatör şu soruyu sordu: “Siz de bir zamanlar ordu mensubu bir askerdiniz...” Cevap: “İmalat hatası efendim.”

Üniversitede psikiyatri ve nöroloji uzmanı hocamız Ayhan Songar’ın unutamadığım bazı sözleri vardır. Hocamızla bazı konularda görüş ayrılıklarımız olduğu halde birbirimizi çok severdik, kendisine özel bir sevgi ve hayranlığım vardı. Hocamız farklı bir kişilik yapısında idi. Split brain (iki ayrı beyin) denen özellikler taşırdı. Aynı anda iki ayrı daktiloyla iki farklı makale yazabilirdi.

Bu özellik çok az kişide vardır. Aynı anda yazı yazıp enstrüman çalabilirler. Çok iyi bir fotoğraf uzmanı ve çok geniş bir tarihi fotoğraf koleksiyonu sahibi idi. Psikiyatri konusunda onlarca kitap ve makale, kuantum fiziği ve yüksek matematikle ilgili kitaplar yazmıştı. Hasta bakım zamanıyla ilgili farklı bir tarzı vardı. Gece 11’den sonra hasta bakmaya başlar, sabaha kadar süren bu çalışmadan sonra kısa bir uykuyla görevinin başında olurdu. Onun unutmadığım sözleri şu idi: “Minnet duygusu kadar tehlikeli bir duygu yoktur. Minnet duyan kişi bu duygunun altında ezilebilir ve bir zaman sonra iyilik gördüğü kişi ve kurumlara düşman olabilir.”

Geçen gün Gürsel Göncü ve Şahin Aldoğan’ın Siperin Ardı Vatan adlı kitabını okudum ve çok etkilendim. Kitapta, modern harp tarihinin kurucusu sayılan Bursalı Mehmet Nihat Bey’in 1919’da basılan ve Çanakkale’yi, Seddülbahir Muharebelerini konu aldığı kitabının önsözündeki şu sözlere yer verilmiş: “Genel olarak tarihin ve harp tarihinin en az kıymetinin bilindiği memleket ve ordulardan biri de bizim memleketimiz ve ordumuzdur. Milletimizin nedense bir kısmı ordumuza itibar eder, saygı gösterir. Fakat sevmezler.”

Biz doktorlar için de bu söz geçerlidir. Minnet duygusu bazen çok tehlikeli olur ve bu, sözlere ve yazılara yansır.