Giderek her gün gelmeye başlayan çatışma ya da sabotaj haberleri, Güneydoğu’da tırmanmayı hızlandıran terör örgütünün ne ölçüde kana susamış olduğunu gösteriyor.

PKK artık önceki talepleri ile de sınırlı değildir. Şiddetin ve çatışmanın amacı, özerklik isteklerini aşmış, bağımsız bir Kürdistan isteklerine dayanmıştır. Kürtlerin “Kızıl Elma”sının sınırlarının Suriye, Irak, Türkiye ve İran’dan sağlanacak topraklarla örtüştüğünü bilenler bugün Ankara’dan beklentilerini yürürlüğe sokmak amacıyla şiddet eylemlerinin çıtasını yükseltmekte oluşlarını, önceden saptanmış bir stratejiye dayandırdıklarını kolaylıkla görmektedirler.

Devletin daha doğrusu, siyasi iktidarın bu stratejinin iki haftadan bu yana tek bir merkezden yönetilerek nasıl yol aldığını her gün ödenen bedellerle görmediği söylenebilir mi? Kırsalda başlayarak büyüyen, bugün kentlere ve o arada ülkenin başkentine bile yerleşmiş olan ayrılıkçı terörün durdurulması, Sayın Cumhurbaşkanı’nın -iyi niyetle yaptığı- çağrıyla gerçekleşecek olsaydı, çözüm kangrene dönüşmezdi.

İktidar anlaşılmaz bir aymazlık içerisinde Kürt politikacılarla köprü oluşturmamış, BDP ve HAKPAR’la ilişki kurmamış; dahası Demokratik Toplum Kongresi’nin Diyarbakır’da 11 Ağustos’ta gerçekleştirdiği kongre için “Çay içip dağılıyorlar” diye alaycı tanımlamalar yapan Başbakan Yardımcısı Arınç, kendisine “Ne yapacağımızı yakında görecek” yanıtını veren Aysel Tuğluk’u, hiç değilse aldığı o karışılıktan sonra, Meclis koridorunda olsun bir çay söyleşisine çağırmayı düşünmemiş midir? BDP de tıpkı AKP gibi bu ülkenin siyasi partilerinden birisidir. Bu iktidarın can simidi gibi sarıldığı yüzde 10’luk baraja çarpmamak için adaylarını bağımsız olarak seçime sokmuş; etnik yapılı seçmen de onlardan önemli sayıda kişiyi TBMM çatısı altına kendi temsilcileri olarak yollamıştır. BDP’nin ülkenin üniter yapısını bozmayan, barışçı ve adil bir çözüm için muhatap olmamasına somut bir neden var mıdır?

Keza Şerafettin Elçi gibi deneyimli bir politikacı ve bölgedeki STÖ’lerin temsilcileri ile iktidarın 1 Ekim’den, yani Meclis’in açılmasından önce toplantılar yapması; daha sonra bu toplantıları TBMM’de temsil edilen partileri de alacak bir zemine oturtması olmaz bir şey midir?

Çantasındaki bu önemli sorunu yeteri kadar ciddiye almadığı için mi; yoksa ne yapacağını bilemediğinden midir bilinmez, Sayın Erdoğan, BM Genel Kurulu’na katılmak için gittiği New York’ta dünya medyasına verdiği mesajlarda Gazze ile yatıp yine Gazze ile kalkmaktadır. Başbakan Gazze’deki dramı görmezden mi gelsin? Elbette hayır.

Ama o işi kurcaladıkça İsrail’in de PKK ile suları sıcak tutarak bizim başımızı ağrıtacağını da unutmadan.